مصاحبه استاد عباس منش با مهندس شعبانعلی درباره قانون جذب - صفحه 15 (به ترتیب امتیاز)

PART 2

استاد عباسمنش: قانون جذب میگه 3 تا مرحله هست برای فرآیند خلق. قانون جذب میگه تمام اتفاقات زندگیتونو شما خودتون خلق می کنید و (حالا یه ذره دید متافیزیکی بهش میدم) میگه که اصلا دلیل اینکه شما به دنیای مادی اومدید همینه. این قانون میگه که شما در دنیای غیر مادی یا دنیای ارواح یه جورایی این داستان “انا اقول له کن فیکون” بودید.

مثلا شما همین الان تو خواب این اتفاق داره براتون میفته که به محض اینکه اراده می کنی بری مثلا اسپانیا، این اتفاق میفته واقعا. یا مثلا به محض اینکه میخوای سوار کشتی بشی این اتفاق میفته. یعنی نیاز نداری به زمان یا پول یا هزینه یا هرچیز دیگه ای برای اینکه به خواسته ات برسی. ولی تو دنیای مادی این اتفاق به وجود نمیاد به این شکل.

اگه بخوایم دید بزرگتری داشته باشیم قانون جذب میگه شما آدما به این دلیل وارد دنیای مادی شدید که می خواستید خودتون خلق کنید آنچه را که خودتون می خواهید. وگرنه شما کمبودی نداشتید. شما آگاهی رو داشتید. شما نیاز به آگاهی نداشتید. شما از مرکز آگاهی اومدید به دنیا، به کره ی مادی. و دوباره برمیگردید از این کره ی مادی.

توی این فرآیند خلق وقتی که وارد میشی 3تا مرحله داره این چیزی که شما میخوای به وجودش بیاری:

1 – یکی مرحله ی درخواسته. مرحله ی اولش. که شما باید بگی چی رو میخوام اصلا. مثلا تو یه رستوران میری باید بگی من چی میخوام؟ نمیتونی بری تو رستوران بشینی بعد به گارسونه بگی آقای گارسون یه چیزی برام بیار. یا مثلا یه غذا برام بیار!

یا مثلا بری تو دفتر هواپیمایی بگی که من یه بلیط میخوام. مطمئنا اونا میگن به کجا؟

2 – مرحله ی دومش مرحله ی پاسخه.

قانون جذب میگه که حتما (حالا اسمشو خدا بذاریم یا کائنات یا هر چیز دیگه ای) حتما اون accept میکنه. یعنی اون همه چیو قبول میکنه. اصلا براش فرقی نمی کنه که درخواست تو منطقیه یا غیر منطقیه. در هر صورت پاسخ داده میشه.

من یه مثالی که تو کلاس هام خیلی زیاد میزنم در مورد مواد مخدره. من همیشه میگم که خدا هیچ وقت قضاوت نمی کنه در مورد درخواست ها. یعنی اینجوری نیست که مثلا اگه به صلاحم بود بشود یا اگه نبود نشود. در هر صورت به تو میده. به خاطر همین همیشه این مثال رو میزنم میگم معتادا خیلی راحت مواد مخدر رو بدست میارن. یعنی اصولا تو یه آدم معتاد رو تو 10 تا زندانم بذاری با چند لایه ی امنیت بازم اون به مواد مخدرش میرسه تو دل اون زندان. این دلیلش اینه که درخواستش خیلی شدیده. و خدا این وسط فکر نمی کنه که این براش خوب نیست، نباید بهش بدم. در مورد دزدها هم همینه. در مورد هم مثبت هم منفی.

برای مرحله ی دوم ما نیاز نیست کاری بکنیم. اون همیشه accept هست.

3 – ولی مرحله ی سوم که ما خیلی باید روش کار بکنیم مرحله ی دریافته یا answer. پاسخی که به ما میده.

مرحله ی پاسخ رو ما باید به وجودش بیاریم. درواقع ما موقعی به خواسته هامون می رسیم که فرکانس ما هم جهت باشه با فرکانس خواسته مون. یعنی مثلا یه موقع هست من میخوام برم طلوع خورشید رو ببینم ولی مسیری که دارم میرم به سمت غربه. خوب من اگه هزاران کیلومتر راه هم برم باز طلوع خورشید رو نخواهم دید.

خیلیا هستن که درخواستشون اینه که (مثلا تو بحث رابطه ی عاطفی یا بحث پول خیلی راحت میشه پیداش کرد قضیه رو) درخواستش یک رابطه ی عاطفی قشنگه. یک زندگی عاشقانس. ولی مرحله ی دریافتش نگرانیه، ترسه، اینه که مثلا پسر خوب کجا گیر میاد یا دختر خوب شاید نباشه، شاید به من خیانت کنه، ازکجا معلوم، اگر من تو این رابطه بمونم شاید بهش وابسته بشم و تنها بشم. میدونی؟ یه درخواستی داره ولی اون چیزی که داره نشون میده که داره به درخواستش نزدیک میشه یا دور میشه یه موضوع خیلی خیلی مهمه به نام “احساس”.

یعنی درواقع احساس ما داره نشون میده که آیا ما در مسیر درست داریم حرکت می کنیم یا در مسیر غلط حرکت می کنیم. یعنی اگر من در طول روز حالم خوبه یعنی احساسم خوبه یعنی مثلا شادم. حالا تو این scale میتونه شادی، لذت، آگاهی، عشق، شور، هیجان، هرچی که مثبته رو من داشته باشم در طول روز و من دارم خود به خود به خواسته هام نزدیک میشم بدون اینکه عملا بخوام کار فیزیکی خاصی براش انجام بدم و اگر من در طول روز احساس ناراحتی، افسردگی، عصبانیت، خشم، تردید یا هرچیز دیگه ای داشته باشم در واقع من دارم دقیقا برخلاف خواسته هام حرکت می کنم. از لحاظ فرکانسی و اتفاقی که میفته اینه که خواسته هام هرروز از من دورتر و دورتر میشه.

نکته ی خیلی قشنگ این داستان اینه که مرحله ی درخواست همچین آگاهانه هم نیست. تو قانون جذب یه چیزی که خیلیا نمیدونن اینه که ما موقعی درخواست می کنیم که به مشکل بربخوریم. بهش میگن وضوح از طریق تضاد. ما تا وقتی که به مشکل بر نخوریم اصولا درخواستی نمی کنیم.

اگه دقت کنی تمام آنچه که جهان بشریت به وجود آورده تماما از طریق تضاد به وجود اومده. اگر مثلا من الان روی صندلی نشستم این صندلی یه روز وجود نداشته. یه روزی ما خسته می شدیم، کمرمون درد می گرفت، به یه مشکلی برخوردیم و درخواستمون این بود که این مشکل رو حل کنیم. در مورد عینک همینجور. در مورد لب تاب، تبلت، در مورد تلسکوپ، در مورد هرچی که فکرشو بکنی که انسان ساخته. هر چیزی که ساختیم وجود نداشته تا وقتی که ما به مشکل برخوردیم و ما برای رفع مشکل، اون رو به وجود آوردیم و جهان مادی ما به این شکل داره حرکت می کنه.

اگر برگردیم حتی به تئوری داروین و قبل از اون که موجودات مثل پروانه، پشه، زرافه و …. همه ی اینا که به وجود امدن فقط از طریق تضاد به وجود اومدن. یعنی این تک سلولیه رشد کرده، بعد به یه مشکل برخورد کرده، مثلا آب کم شده، اون موقع تو آب بوده، بعد مجبور شده برای خودش شش به وجود بیاره، یا مثلا یه جورایی خودش رو با این شرایط محیطی جدید وفق بده و این از آبشش به شش تبدیل شده، بعد مثلا شده لاک پشتی که میتونه هم تو دریا باشه هم تو خشکی باشه.

اینو خیلیا درکش نمی کنن. خیلیا فکر میکنن که درخواست های ما آگاهانه هست. یعنی من مثلا میام میشینم فکر میکنم میگم من اینو میخوام و می شود. نه! اینجوری نیست. ما در گذر زمان با تضادهایی که بهش برمی خوریم درخواست هامون رو به جهان هستی ارسال می کنیم و جهان هستی هم همیشه اونها رو accept می کنه. ولی کی اون درخواست ها به ما میرسه همش بر می گرده به حال عمومی ما که چقدر حالمون خوبه. حالا نظر تو در این باره چیه؟

مهندس شعبانعلی: ببین نکاتی که به ذهن من میرسه باز من اگه بخوام اینا رو ترجمه کنم به زبان خودم و بعد با همدیگه فکر کنیم اینه که یه واقعیتی وجود داره. البته من اینجوری فکر می کنم که انسان قوی انسانیه که حتی قبل از اینکه به تعارض، مشکل، بحران یا تضاد بخوره بتونه برای خودش خلق خواسته یا خلق تصویر بکنه.

ولی یه واقعیتی رو هم باید بپذیریم که عموم ما انسان ها همون طور که تو گفتی انقدر توانمند نیستیم. من فکر می کنم اون آدم های خاصن که اینطورین. عموم ما انسان ها معمولا تا همه چی همون طور که داره میگذره دلیلی نمی بینیم که از توانمندی فکریمون و ذهنیمون استفاده بکنیم و به نظر من مغز ما عین یه کامپیوتره که در حالت ایده آل کار می کنه و همه چی داره پیش میره. زندگی امروزم هم مثل دیروز و پریروز داره پیش میره. اما زمانی که احساس می کنیم با یه بحران، با یه سختی، با یه تضاد، با یه تعارض مواجه میشیم زمانیه که مغز تازه شروع می کنه به نظر من با حداکثر کارایی کار کردن.

این چیزیه که اتفاقا از اون ور هم اگه نگاه کنی روانشناسان خیلی راجع بهش صحبت می کنن که اصولا به وجود اومدن تعارض هست که کارایی مغز رو بالا می بره. چنان که از اون ور هم میگن اگر بیش از حد بشه مغز دیگه کار نمی کنه.

پس اولین نکته ای که منم مثل تو قبول دارم اینه که ما و تمام انسان ها در زمانی که با این تضادها و تعارض ها مواجه میشیم قطعا حداکثر کارایی مغزی رو داریم.

و اون چیزی که تو راجع به حس خوب میگی باز من فکر می کنم همون چیزیه که در حوزه ی تصمیم گیری به اسم شهود می شناسنش.

سالیان سال بود که واقعا اهمیت منطق در ذهن انسان ها بیش از حد ارزیابی می شد. اینکه دارم میگم نه خیلی دور، شاید تا همین 7-8 سال پیش انسان به شدت یک موجود منطقی بود. یک حیوان منطقی تصور می شد. و توی اون فضا ادبیاتی که به کار برده میشد به نام اینکه آقا حس عمومیم خوب هست یا نه؟ حالم خوب هست یا نه؟ خیلی معنایی پیدا نمی کرد.

اونجا یه هدف وجود داره، یه وضعیت موجود وجود داره و یه گپ و فاصله بین وضعیت موجود و هدف. اما امروزی که ما داریم باهم حرف می زنیم تو چند سال اخیر حداقل، علم هم خیلی سعی کرده که مفهومی مثل شهود رو تعریف کنه و در واقع بگه که ما مغزمون یک سری فعالیت ها و تحلیل هایی داره که ما می تونیم بفهمیمش.

برای مثال من به تو میگم که من فکر می کنم که این گوشی موبایل بهتر از این یکی گوشیه. اگر بهم بگی چرا؟ برات دلایلی دارم که بگم. اما قسمت عمده ی قضاوت های ما انسان ها قضاوت هاییه که ما راحت نمی تونیم تحلیلش بکنیم.

یعنی مثلا من میگم آقا من این آدم رو بیشتر از این آدم دوست دارم. بهم میگن می تونی لیست بدی؟ میگم نه نمی تونم بر اساس این مثلا 10 تا فاکتور بگم ولی من اینو بیشتر دوسش دارم.

من حال امروزم بهتر از حال دیروزمه. می تونی برای ما مشتقات اینو بگی؟ چرا امروز بهتر از دیروزی؟ نمی تونم!

امروز این پذیرفته شده هست که مغز ما به دلیل یه قسمت خیلی بزرگی که در واقع فعالیت ناخودآگاه داره، عملا یک سری تحلیل ها و قضاوت هایی انجام میده که خروجیش به شکل حس خوب یا حال خوب یا حال بد یا حس بد میاد بیرون. و این کاملا پذیرفته شده از نظر آدم هایی که این کار رو می کنن و به عنوان یه فیدبک پذیرفته شده هست.

بنابراین من میخوام بگم که ادعای اینکه شما تا زمانی که احساس می کنید حال خوب دارید و امروز حالتون بهتر از دیروزه نشون میده در یک مسیر خوب هستید و برعکس.

این یه واژه یا یه استعاره نیست، یه واقعیت دقیق علمیه که تو این سال های اخیر هم به شدت روش بحث شده و به نظر من هم کاملا جای بحث داره. من فکر می کنم کسی اگر میخواد با این منتال مدل و با مدل ذهنی جذب یا هر مدلی فکر کنه این بزرگترین فیدبکی هست که ما داریم می گیریم که آیا من در مسیر درست دارم حرکت می کنم یا نه، دارم از مسیر درست دور میشم؟ چون قطب نمای دیگه ای در درون من ظاهرا قرار داده نشده.

استاد عباسمنش: آفرین. همین اسم قطب نما رو که میاری یه جورایی اونایی که در مورد قانون جذب صحبت می کنن همین اسم رو میارن. میگن که یه قطب نمایی تو وجود ما هست که داره مسیر درست رو از غلط برای ما مشخص میکنه و نشونش هم فقط حال خوبمونه. البته این حال خوبه به قول خودت با اون دیدگاهه به وجود میادا.

من یه مثالی بزنم مثلا من در طول روز به یه مشکلی برمیخورم. مثلا موبایلم می افته و میشکنه. حالا اینجا من هستم. منی که اعتقاد دارم به قانون جذب و اعتقاد دارم که اتفاقات زندگیمو خودم دارم به وجود میارم و در واقع جنس احساس من مشخص میکنه که آیا اتفاقات خوبی میخواد برام بیفته یا اتفاقات بد. اینجا باید خودم تکلیفم رو مشخص کنم.

من با یه واقعه روبرو شدم مثلا خراب شدن موبایلم. واکنش من به این قضیه نشون دهنده ی اینه که آیا این قضیه ختم به خیر میشه یا به نفعم میشه یا نه. اصلا این قضیه یک زنجیره ای از اتفاقات منفی رو پشت سر هم برای خودش به وجود میاره.

اگر من اینجوری فکر کنم که چه وضعشه؟ حالا من باید برم دنبال درست کردنش. حالا باید هزینه کنم. حالا الان میخواستم زنگ بزنم، الان دیگه اینجوری نمی تونم زنگ بزنم. چقدر بد شد. خدیا این چه زندگیه؟ چرا فلانی مواظب نبود که مثلا این موبایل من خراب نشه یا اصلا کاشکی نمی آوردمش یا هر چیز دیگه، هر فکر دیگه ای که نتیجه ش احساس منفی باشه در واقع ما رو تو مسیری می بره که اتفاقات بدتر هم برامون رخ میده. و جهان این وسط یه جورایی اینجوریه که مثلا یه فرکانسی رو از ما دریافت می کنه (مثلا فرکانس منفی) و طبق اون فرکانس منفی که دریافت میکنه اتفاقاتی مشابه با اون فرکانس دوباره برامون به وجود میاد.

این نکته ی خیلی مهمیه که وقتی ما فرکانس منفی می فرستیم، جهان چون قضاوت نمی کنه اون رو دریافت می کنه و اتفاقاتی رو میاره که هم سنگ و هم عرض با همون فرکانسه.

ولی من می تونم یه جور دیگه نگاه کنم که آدم های موفق اینجوری نگاه می کنن، که بگم اصلا بهتر شد که اینجوری شد. شاید یکی می خواسته زنگ بزنه حالمو بگیره، الان موبایلم خراب شده باعث میشه صدای اونو نشنوم. یا مثلا شاید تو این مسیری که من میخوام برم موبایلمو درست کنم آدمی رو ببینم که نیاز داشتم و تو کارم بهم کمک می کنه. یا شاید اصلا بهتره که یه موبایل قشنگ تر یا بهتری رو بگیرم، یا هر جور دیگه ای که بتونم به این قضیه نگاه کنم که حالمو بهتر کنه.

اینکه من چقدر می تونم تو این قضیه موفق عمل کنم نشون دهنده ی اینه که آیا من کاملا زندگیمو در دست خودم دارم یا من یه آدم واکنشی ام که فقط اتفاقات زندگی منو داره رقم میزنه.

حالا از دیدگاه قانون جذب و اگه خیلی حرفه ای بخوایم به این قضیه نگاه کنیم قانون جذب میگه که اتفاقاتی که تو زندگی تو میفته هم در راستای هدف هاته. یعنی اینکه موبایل تو خراب بشه یا حتی اینکه مثلا کارتو از دست بدی یا حتی عزیزتو از دست بدی هم در همون راستای خوبه. ولی اگر تو تونستی دیدگاهتو نسبت به اون قضیه خوب کنی تو دروازه ای از اتفاقات خوب رو برای خودت باز کردی. دروازه ای از نعمت ها رو. اگر نتونستی این کار رو بکنی پس تو در مسیری قرار می گیری که اون اتفاقی که می تونست برای تو خیریت باشه برای تو شر میشه.

حالا احتمالا (من که خیلی مثال دارم) ولی احتمالا مثلا خودت هم از این مثال ها داری که مثلا یه اتفاق به ظاهر بد افتاد تو زندگیت یا تو کارت، بعد تو اون روز استثنائا تونستی قشنگ به این قضیه نگاه کنی و دیدی که اون اتفاق ها برات اتفاقا خوب هم شد. یا مثلا توی بازه ی بلند مدت که بهش نگاه می کنی میگی اصلا این موفقیت های من از اون روزی شد که من رو از کار اخراج کردن و اتفاقا خیلی هم بهم برخورد.

مهندس شعبانعلی: اینجا واقعیتی که وجود داره (حالا یه ذره شخصی میشه بحث) ولی واقعیت اینه که من کلا بلد نیستم توی زندگی تاثیر منفی از اتفاق ها برای خودم در نظر بگیرم واقعیتش. شاید هم تو زندگی خیلی کمکم کرده ولی یاد نگرفتم که این کار رو بکنم و حالا اسمشو هر قانونی که میخوای بذاری خیلی بهش اعتقاد دارم.

یه جمله ای هست که خیلی از دیگران نقل شده که میگه: هیچ رویدادی به خودی خودش هیچ معنایی نداره مگر معنایی که تو بهش میدی. من خیلی به این اعتقاد دارم.

یعنی در واقع میخوام بگم که (با مثال تو میرم جلو) مثلا خراب شدن موبایل به خودی خود نه معنای خوب داره نه معنای بد داره. من میتونم یه معنا رو به این متصل بکنم.

یه زمانی هم من در وبلاگم یه نقل قولی از علامه جعفری نوشته بودم که به من خیلی کمک کرده. میدونی ته خیلی از این دیدگاه ها، ته تهش می بینی خیلی به هم نزدیک میشن یعنی می بینی یه نفر (فرض کن من) دارم از یه مسیر کاملا مادی میام جلو، تو از یه مسیر کاملا به شکل دیگه ای داری میای جلو با محوریت انرژی و بحث هایی از این دست، یه نفر دیگه از محور معنویت مثلا حالا مذهبی میاد جلو، تهش واقعا به یه جا میرسه.

علامه جعفری یه مثالی داشت که من همیشه نقلش کردم سر کلاس هام. می گفت که هروقت یه مشکلی براتون پیش اومد نگید که این مشکل چی بود یا نگید که چه فرصت هایی ازم گرفت. بگید میوه ی درخت مشکلات چی بود؟ این درخت برای من چه مشکلاتی داشت؟

تو فایل های رادیو مذاکره ی منو گوش دادی دیگه. من همیشه می گم رادیو مذاکره میوه ی این بود که من تصادف کردم پام شکست. تو خونه بودم. یه راه حل این بود که من برگردم بگم من پام شکسته نمی تونم کار بکنم. از کار افتادم، از زندگی، از درآمد، از پیشرفت، از همه چی.

یه نگاه دیگه این بود که خوب من بعد از این که پام خوب شه باید یه میوه ای بیرون اومده باشه که من بتونم به مردم تا آخر عمرم بگم میوه ی پا شکستنم چی بوده؟ هرچی فکر کردم دیدم خوب پام که شکسته، کتاب که نمی تونم بخونم، دسترسی به هیچی که ندارم، بیرون که نمیرم، voice recorder رو گذاشتم جلوم گفتم خوب شروع می کنم حرف هایی که سر کلاس ها می زنم ضبط می کنم میذارم همه گوش بدن. نتیجه این شد که من که مثلا قبلا شاید 50000 تا شاگرد داشتم در عرض کمتر از یک ماه شاید 400000 تا شاگرد یهو دانشجوی دوردست پیدا کردم که شاید ندیدمشون.

بنابراین من این اعتقاد رو دارم و همیشه از دوستان هم می پرسم. به نوعی هم راستا با حرف تو میشه که اگه این مشکل پیش اومد سریع میگم بیا میوه شو پیدا کن. ببین چه میو ای می تونه بده؟

خراب شدن موبایل یه اتفاقه. من اولین نتیجه ای که ازش می گیرم اینه که من این فرصت رو دارم که 4-5 ساعت بدون اینکه دخالت و اتفاق بیرونی باشه برای خودم راحت باشم. فرصت آرامشی که ما خودمون میدونیم ماها به صورت خودخواسته به خودمون یا نمیدیم یا نمی تونیم بدیم. یعنی خیلی سخته موبایل خاموش کردن تو زندگی امروز. باید موبایلت خراب بشه تا این لذت رو تجربه بکنی. وگرنه با وجودی که لذتش رو میدونی تجربش نمی کنی.

واقعیت اینه که از همه ی حرفایی که تا الان زدیم من بیشتر از همه شاید به این اصلی که الان داری میگی اعتقاد دارم. اینکه یه آدم برای اینکه مسیر زندگیشو با موفقیت و رشد و پیشرفت طی بکنه هیچ گزینه ای غیر از این نداره.

مثلا سابقه ی تحصیلی منو همه میدونن که من اخراج از دبیرستان داشتم و دوم دبیرستان اخراج شدم از علامه حلی چون من درس نمی خوندم، نمره ام کم بود، چون نظام آموزشی رو قبول نداشتم. ولی بسیاری از کسان دیگری که می شناسم در اون مقطع اخراج شدن و مشکل داشتن، بسیاری از دوستان من که اخراج شدن واقعا اصلا زندگی شون تو مسیر بدی رفت.

ولی من اعتقادم این بود. من یه ذره فکر کردم و گفتم احتمالا مثلا این شاید یه فرصتیه که من بتونم ثابت کنم که تنها نظام آموزشی نخبه پروری که داره انجام میشه بهترین نظام آموزشی نیست و میشه از کانال نظام آموزشی عادی هم این مسیر رو رفت. تزی که بعدها اساس کارهای آموزشی من شد که من به نخبه پروری اعتقاد ندارم. به اینکه یه سری از آدما رو جدا بکنیم و بگیم آقا اینا استعداد دارن به اینا برسیم اصلا اعتقاد ندارم و در تمام این سال ها سعی کردم هیچ وقت سر کلاس هام، در شرکت، در سازمان ها، نخبه پروری نکنم. هرکی میخواد بیاد یاد بگیره بیاد. هرکی میخواد پیشرفت بکنه، بکنه.

میوه ی اخراج من این بود که من یه مسیر آموزشی متفاوتی رو برای خودم و برای تمام کسانی که با من درگیرن در واقع ایجاد کردم. من فکر می کنم اگر با این نگاه، نگاه کنیم می تونیم خودمونو عادت بدیم و بپذیریم که هیچ رویدادی نمی تواند نتیجه ی بدی داشته باشد مگر اینکه من بهش اجازه بدم که این اتفاق بیفتد. اگر با این دید نگاه بکنیم اصلا به نظر من غیر ممکنه که اتفاق بد بخواد بیفته. اصلا غیر ممکنه.

استاد عباسمنش: دقیقا! خیلی نکته ی قشنگی رو بهش اشاره کردی. قانون جذب دقیقا همینو میگه و حتی یه جورایی میخواد همین رو هم باز رویایی تر نشون بده. میگه که اگر تو بتونی به اتفاقات یه جور مثبت نگاه کنی نه تنها اون اتفاقه خوب میشه که هیچ، کلی اتفاق خوب دیگه ای هم وارد زندگیت میشه که یه جورایی دیدگاه قرآنی و مذهبیش مثلا بحث سپاسگزاریه. یا همون “الخیر فی ماوقع”

مثلا تو زندگی خودم این اتفاق افتاد که من فرزندم رو وقتی از دست دادم و از دنیا رفت من انتخاب می تونستم بکنم که چه جوری به این قضیه نگاه کنم. چون خودم داشتم اینا رو تدریس می کردم، بعد خودم با یه همچین اتفاقی روبرو شده بودم.

اولش خیلی به هم ریخته بودم مثلا چند ساعت اول. بعد به خودم گفتم این همون جائیه که تو باید خودتو ثابت کنی که آیا واقعا تو اتفاقات خیلی سخت و سهمگین هم میتونی جور دیگه ای نگاه کنی؟ بعد من گفتم که خوب من میتونم سپاسگزار باشم بخاطر اون چیزایی که دارم نه اون چیزایی که ندارم و به محض اینکه تونستم این نگاه رو داشته باشم غیر از اینکه حال من خوب شد خیلی اتفاقات خوب دیگه ای هم تو زندگیم افتاد که شاید حاصل اون نگاهم بود.

من با خیلی آدمای موفق مصاحبه می کنم. با آدمایی که چه از لحاظ مالی خیلی ثروتمندن چه از لحاظ معنوی (مثلا پدر چندتا شهیدن) یا هر کسی که تو این فضاهاس. یعنی از دیدگاه من تونسته یه ذره برخلاف جریان بقیه ی آدما حرکت کنه که خودتم از اون افراد هستی.

از دیدگاه من همه ی اونا اینجوری به قضیه نگاه کردن. یعنی اگر که مثلا محمدرضا توی مذاکره ای شکست میخوره توانایی اینو داره که بگه عوضش این تجربه رو کسب کردم و وقتی که میتونه این کار رو بکنه حالش بد نمیشه. یعنی میاد خونه شب میتونه بخوابه. و اگر محمدرضا نتونه این کار رو بکنه مذاکره ی بعدی هم به شکست، مذاکره ی بعدی هم به شکست و …. یک زنجیره ای از اتفاقات منفی براش رخ میده.

اینکه ما چقدر می تونیم به این ایمان داشته باشیم (حالا به دید متافیزیکی) که آیا واقعا جریان اینجوری رخ میده که اگر من به قضیه خوب نگاه کنم خوب رخ میده؟ اتفاقات بهتری رخ میده؟ چون آدما اینجوری نیستن. آدما خیلی به قول خودت منطقی به قضیه نگاه می کنن. میگن که نه اصلا اینجوری نیست. هیچ دلیلی نداره که اگر من به قضیه خوب نگاه کنم خوب رخ بده یا اتفاقات آینده خوب باشه. نه این یه تصادف بود. یه اتفاق بود و ممکنه این اتفاق دوباره بیفته.

ولی از دیدگاه قانون جذب اصلا اینطور نیست و در تمام لحظات زندگی ما داره همین شکل از اتفاقات رخ میده که مثلا یک موضوعی رخ میده مثل اختلاف بین زن و شوهر. بعد مثلا زنه میتونه از این موضوع خیلی ناراحت باشه که چرا شوهرم با من اینطوری برخورد کرد؟ چرا اینجوری بود؟ این اصلا فلان مشکل رو داره. بعد اتفاقی که میفته اینه که اون رفتار بده بیشتر میشه. بعد اون رفتار بده تو شرکتش هم باهاش میشه.

تو رابطه های عاطفی خیلی این موضوع واضحه. من چون تو کارم اینجوریه که خیلی تو این زمینه مشاوره میدم خیلی اینو می بینم.

اگه حتی خودت هم دقت کرده باشی می بینی که مثلا یه دختری میاد یه شکست عاطفی سنگین خورده. بعد با این احساس منفی، با این احساس ناراحت وارد یه رابطه ی دیگه ای میشه و دقیقا دوباره همون رو تجربه می کنه. مثلا اگر اون آدم اولی که باهاش تو رابطه بوده اسمش “علی” بوده، و آدم دومی مثلا اسمش “جعفر” بوده، اون آدم دومیه فقط اسمش با اولی فرق می کرده. دقیقا همون اتفاقات، همون رفتار، همون دیدگاه و همون اذیت ها و همون ناراحتی ها رو برای این دختره به وجود میاره. بعد دوباره این از این رابطه خارج میشه میره وارد یه رابطه دیگه میشه و اون فقط اسمش عوض میشه و دقیقا کپی!

بعد میاد به من میگه که استاد باورت نمیشه این آدما عین همن! من نمی دونم تو این همه آدمی که تو ایران هست چرا این جنس آدم داره وارد زندگی من میشه؟ و اون خودش خبر نداره که خودش با دیدگاه خودش داره این آدما رو وارد زندگی خودش میکنه.