به رویاهایت باور داشته باش | قسمت 1 - صفحه 60 (به ترتیب امتیاز)

بنام یکتای جان

هنوز فایل این قسمت از سفرنامه رو ندیدم ولی امروز مواردی رو درک کردم که میخوام اینجا به عنوان رد پا بنویسمشون.

یکی از نقاطی که من همیشه ازش ضربه میخوردم اینجاست که وقتی یه هفته ده روز پیوسته رو خودم کار میکنم و حسمو خوب نگه میدارم و فرکانسم مثبته ،بعد از تقریبا یه هفته یه موردی پیش میاد که من نمیتونم احساسمو خوب کنم.یعنی میشه ها ولی برام خیلی سخته.

بعد میام به خودم میگم حالا اشکال نداره به خودت سخت نگیر تو یه هفته تمرکزی رو خودت کار کردی همینا تاثیرشو تو زندگیت میذاره، حالا چند روز استراحت کن دوباره شروع میکنی……..و همینجاست که دوباره سقوط میکنم و میرسم به نقطه ی اول…

هیچ وقت حواسم به این نبود که فرکانس هر لحظه ی ما داره لحظه ی بعدمون رو میسازه ، نه اینکه یه هفته رو خودت کار کنی برای یه هفته ی بعدت انرژی مثبت ذخیره نگه داری….نه …هیییچ انرژی ای ذخیره نگه داشته نمیشه هیچ فرکانسی ذخیره نگه داشته نمیشه که بعدا که تو حالت بده و نمیتونی حالتو خوب کنی از این انرژی ذخیره بخوای استفاده کنی.

فرکانسها همون لحظه فرستاده میشن و پاسخش رو دریافت میکنی..

وقتی میگی خب حالا تا همینجاشم خوب پیش رفتم نیازی نیست سخت بگیرم، سقوط میکنی، فکر کن اینهمه راهی که اومده بودی رو باید دوباره از اول بیای چون تو اینقدر ادامه ندادی که مدارت تغییر کنه ، شاید نزدیک شده بودی به تغییر مدار ولی لحظه ی آخر دست از تلاش برداشتی و دوباره برگشتی به همون نقطه ای که شروع کرده بودی.

به همین علته که تو نتایج بزرگ نمیگیری به همین علته که مدارت تغییر نمیکنه چون تو پیوسته و مداوم حرکت نمیکنی.

کار کردن روی خودت باید تبدیل بشه به جزء جدایی ناپذیر زندگیت…

در هر شرایطی که باشی هررررر چقدرررر سخت باید ادامه بدی.حتی آروم و لاکپشتی حتی یه قدم خیلی کوچیک تو اون لحظه و تو اون روز.ولی حرکت کن.توقف نکن که اگه توقف کنی همونجا نمیمونی بلکه برمیگردی به عقب….حرکت کن ..ادامه بده …این رمز موفقیته…

رمز موفقیت این نیست که تو به سمت خواسته هات حرکت کنی و هیچ مانعی سر راهت نباشه…نه تو باید با وجود موانع حرکت کنی حتی اگر حرکتت کند شد اشکالی نداره فقط حرکت کن و ادامه بده ..

رمز پیروزی ادامه دادنه…

من قبلا یکی از پاشنه های آشیلم این بود که البته هنوز تا حدودی دارمش ولی خیلی کمتر از قبل این بود که وقتی مثلا یه هفته تمرکزی رو خودم کار میکردم و به نقطه ی خوبی میرسیدم و کلی انرژی و انگیزه داشتم یهو عجله میومد سراغم که تو داری خوب پیش میری چرا کارای بزرگتری رو نمیکنی چرا یه حرکت بزرگتر نمیزنی داره دیر میشه تو از پسش برمیای زودتر یه فکری بکن یه حرکتی بزن…و زمانی که گوش به فرمان این نجواها میشدم که آره راست میگه منکه خیلی خوب پیش رفتم چرا به یه نتیجه ی بزرگ نمیرسم…و از همونجایی که عجله میکردم سقوط میکردم و همه چی خراب میشد حتی بدتر از قبل.جوری که باورم شده بود که هروقت من میام تمرکزی کار کنم رو چیزی میزنم همه چیو خراب میکنم پس همون پراکنده و آروم پیش برم بهتره.تا مدتها درک نمیکردم که از کدوم نقطه دارم ضربه میخورم نمیفهمیدم که عجله ی من باعث خراب شدن کارا میشد نه تمرکزی کار کردنم.از زمانی که روی این پاشنه ی آشیلم کار کردم تو همه چیز اول میام قانون تکامل رو در نظر میگیرم میگم آیا تو این کاری میخوام بکنم تکامل رعایت شده یانه.حتی دیگه فایلهای استاد رو هم همینجوری نمیام انجام بدم.هر آگاهی که میگیرم اول میگم آیا من تکاملم رو طی کردم که بخوام این کاری که استاد میگن رو انجام بدم‌.چون قبلا هم در مورد فایل های استاد هم بدون رعایت تکامل عمل میکردم.هر فایلی که گوش میدادم هیجانی میشدم که انجامش بدم و همون فایلی برای خیلی ها کشتی نجات بود باعث سقوط من میشد .چون من ناخودآگاه عجله داشتم و نگاه نمیکردم که آیا این حرفی که استاد میزنه در مورد زمان اکنون من صدق میکنه یانه.آیا من الان در مدار این آگاهی ها هستم یا نه.مثلا یه کاری رو تا یه جایی پیش میبردم بعد یه فایل دیگه از استاد میدیدم که میگفت همین الان شروع کن فلان کارو انجام بده.من یا سردر گم میشدم که کدوم کارو انجام بدم یا اینکه کار قبلیو ول میکردم و یه کار دیگه…. یه تمرین دیگه… انجام میدادم.و همین باعث میشد خسته و سردرگم بشم چون همش این شاخه و اون شاخه میپریدم.ولی شکر خدای مهربان از زمانی که عجله رو گذاشتم کنار و خیلی آروم و تکاملی پیش میرم خداوند منو به فایلهای سفرنامه هدایت کرد.و الان جوریه که من جواب مسائل هر روزمو تو فایل اون روز میگیرم.و مثل قبل به فایلهایی بر نمیخورم که در مدارش نباشم و سردرگمم کنه.شکر شکر شکر خدای مهربانم.

در پناه جان جهانم همگی شاد و ثروتمند باشید.