به رویاهایت باور داشته باش | قسمت 1 - صفحه 69 (به ترتیب امتیاز)

استاد عزیزم

سلام

از روزی که با شما آشنا شدم، زندگی برایم رنگ و بوی تازه ای پیدا کرده است. دیگر از تضادها،تعارض ها به اندازه قبل نمی ترسم. زمانی که از مسیر درست خارج می شوم حسی در وجودم با تمام توان فریاد می زند که داری از مسیر خارج می شوی. در صحبت کردن با دیگران می توانم بیش از قبل باورهای غلط را شناسایی کنم. از وقتی با شما آشنا شدم و از برنامه های شما استفاده کردم باور کردم که می شود.

دیگر فقط تلاش می کنم که اتصالم به منبع انرژی قطع نگردد، وقتی ناخواسته ای پیش می آید سعی می کنم که حال خود را خوب نگه دارم که می شود قطع زنجیره ناخواسته ها.

استاد و خانم شایسته عزیزم

چقدر خوب برایمان از قوانین گفتید. از کنترل ورودی ها از تمرکز بر نکات مثبت و از طی نمودن دوره تکامل و از همه مهمتر از سپاسگزاری.

از اینکه انفعالی عمل نکنیم بلکه خود خالق زندگی و اتفاقت زندگی خود باشیم .

در پی آموزه های شما توانستم داستانی را به نگارش دربیاورم که از اعماق وجودم نشات گرفته است.

دوست دارم که این داستان را برای شما و خانواده صمیمی ام هم تعریف کنم.

(( او که بعد از سالها در انتظار دیدن چنین شخصی بود ،شخصی که گویی با مردمان آن شهر تفاوت داشت ، وجود او را نشانه یافت . شخصی به حرفهایش گوش می داد که با دیگران آن شهر تفاوت داشت . حرف‌های زیادی برای گفتن داشت. نمی‌دانست از کجا شروع کند.

 دنیای من تمام دشت ها کوه ها و علفزار های این شهر است مردمانی که فکر می کنند به دست آوردن لقمه نانی برای زنده ماندن زندگی است . مردمانی که قدرت بزرگ فکر کردن را هم ندارند . از ترس قطع همین لقمه نان جسارت فکر کردن به شرایط و زندگی بهتر را هم ندارند . من از همین مردم هستم.ولی از چند سال قبل حتی در بدو نوجوانیم سوسویی  در اعماق قلبم بود که به من امید می داد. امید روزهایی که نمی دانستم چه هستند. فقط می دانستم که می آیند. می دانستم که در راهند و دلم را قرص می کردند که این شرایط ماندگار نیست. یک جور شور حرکت، شوق بیدار شدن، شور خوابیدن برای بیدار شدن .من جور دیگری فکر می کردم. باورت نمی شود روزی را که با خود فکر می کردم که از کجا می توانم شروع کنم . من تغییر را در به دست آوردن پول می دیدم می خواستم جای کوچکی برای خود داشته باشم. جایی که بتوانم تمام آنچه در ذهن داشتم را به تصویر بکشم. یک جای دنج رویایی. من می خواستم آنجا را با سلیقه خودم بچینم. با دسترنج خودم با ذره ذره پولی که به دست می آوردم .اما مگر من پولی داشتم شبها با فکر اینکه چگونه می توانم چنین فضایی را برای خودم درست کنم به خواب می رفتم. یک موقع ها ناامید می شدم می گفتم داری خودت را اذیت می کنی. داری تلاش بیهوده می کنی. آخر تو محکومی! اگر محکوم نبودی که در این گوشه جهنم به دنیا نمی آمدی. آخر از این کوه و دشت و علفزار چه در می آید. ازاین فقرای اطرافت چه چیز نصیبت می شود. پس همان را کن که دیگران کردند. لقمه نان ات را بخور و برای زنده ماندن تلاش کن. آخر تو را چه به رویا پروری .

آنها را در ذهنت به فراموشی بسپار. خیلی قشنگ بودند ولی در اعماق ذهنت دفنشان کن. باورت نمی شود. دیگر خودم هم باورم شده بود که نمی توانم و این یعنی تسلیم!!))

(ادامه دارد…)