به رویاهایت باور داشته باش | قسمت 1 - صفحه 77 (به ترتیب امتیاز)

سلام خدمت استاد عزیز و دوستان،

من سید حسین هستم که دارم از پروفایل مادرم بر روی این فایل کامنت می‌زارم.این اولین کامنت من هست.

قبلا من این فایل رو از توی سایتتون دیده بودم ولی امشب من این فایل رو در یوتویوب دیدم. مدتی هست که از آموزش های استاد دورم. حس می‌کردم که آموزش های استاد کافی نیست و من باید دنبال یک چیز علمی تر باشم و باورم رو نسبت بهشون از دست داده بودم. برای همین از اونجایی که من به رشته روانشناسی علاقه دارم بحث های روانشناسی یکی از استادان دانشگاه هاروارد رو شروع به دنبال کردن کردم. که امشب به این نتیجه رسیدم که این کامنت رو روی سایت بعد از تماشای این فایل بزارم.

شاید حرفهای استاد علمی نباشه ولی می‌خوام به عنوان کسی که از همین علمی نبودن این حرف ها نتیجه گرفته با شما دوستان حرف بزنم.

یادمه که من با استاد حدود ۱ سال و نیم پیش در زمانی که واقعا محتاج کمک خداوند بودم آشنا شدم و شروع کردم به گوش دادن آموزه هاشون(در صورتی که۴ سال پیش یکی از فایل های انگیزشیشون رو مادرم برام فرستاده بود ولی تو فرکانس نبودم و ایشون رو دنبال نکردم). از فردی که همیشه ناراحت بود به فردی تبدیل شدم امیدوار و خوشحال. موفقیت های زیادی در زندگیم کسب کردم و مخصوصا در این کامنت از بزرگترین موفقیتم می‌خوام صحبت کنم.

من حدود ۲ سال پیش به یک مشکل جسمی برخودم که همه‌ی دکترهایی که ویزیت کرده بودم متفق القول گفته بودن که من این مسئله رو تا آخر عمر خواهم داشت. این مسئله برای من انقدر بزرگ شده بود که ۱ سال من دپرس شده بودم. همش تو خودم بودم و در گذشته که کاش این اتفاق برام نمی‌افتاد. مجبور بودم هر ۲ هفته یکبار توسط دکتر ویزیت بشم و واقعا مسئلم حاد بود. ولی اتفاقی که افتاد این بود که من ناامید نشدم. در حالی که این مشکل رو داشتم تجسم روزهایی رو می‌کردم که دیگه من در سلامتی کامل به سر می‌برم. خیلی به این موضوع فکر می‌کردم.همه جور درمانی هم امتحان کرده بودم ولی جواب نمی‌داد. تا این که من انقدر این مسئله‌ای که من زندگیم رو با افکارم رقم می‌زنم رو به خودم گفتم و باورش کردم و نشونه‌هاش رو در زندگیم به خودم یادآور شدم تا این که الان بیشتر از ۲ ماه هست که من نرفتم دکتر که ویزیت بشم و دلیلی هم نمی‌بینم چون اثری از مشکلم در خودم نمی‌بینم. این در حالی هست که به من گفته شده بود این مسئله تا آخر عمر باهامه.

نمی‌دونم چطور بگم ولی جواب خیلی چیز ها با فراتر از علم داده می‌شه. با متافیزیک که بسیار قوی تر از فیزیک هست.من نمی‌خوام بگم که علم درست نیست. من هنوز هم چیزهایی رو مصرف میکنم که علم گفته باید برای این مسئله مصرف کرد. ولی دلیلی که من الان بیشتر از ۲ ماه هست که برای ویزیت پیش دکتر نرفتم اون ها نبودن. من ۲ سال پیش هم این ها رو مصرف می‌کردم چرا اون موقع جواب نداد؟ جواب توکل ، جواب باور به یک نیروی برتر که ما رو هر لحظه به سمت خواسته‌هامون چه خوب و چه بد هدایت می‌کنه.

امشب و چند شبی که خیلی درونم سوال پیش اومده بود در مورد آموزش های استاد یاد این مسئله افتادم. آدم زودیادش می‌ره داشته هاش رو و نعمت هایی که خدا بهش داده. یاد یکی از سوره‌های قرآن میوفتم که خداوند در اون سوره می‌گفت: «هنگامی که به انسان زیان رسد،ما را در حالی که به پهلو خوابیده، یا نشسته، یا ایستاده، می‌خواند؛ اما هنگامی که ناراحتی را از او برطرف ساختیم، چنان می‌رود که گویی هرگز ما را برای حل مشکلی که به او رسیده بود، نخوانده است! این گونه برای اسرافکاران، اعمالشان زینت داده شده است».

حرف من اینه من از دیدگاه فردی که حرف های علمی نمی‌زنه نتیجه ای گرفتم که علم و حرف دکترا رو زیر سوال می‌بره. شاید شاید مشکل من دوباره برگرده شاید هم هرگز، اون بستگی به خودم و باورهام داره. ولی اگر هم برگرده من به خودم دوباره می‌گم که ببین بیشتر از ۲ ماه تو پیش دکتر نرفتی و هیچ اتفاقی هم نیوفتاد پس باز هم می‌شه.

خواستم تشکر کنم از استادم که فقط بهترین راه گوشدادن باورکردن و دنبال کردن حرف‌های ایشونه و نه هیچ کس و چیز دیگه‌ای.

از ته دل دوستت دارم استاد و بیشتر از این آموزش‌ها و حرف‌هات رو. خدایا شکرت که در این لحظه این اتفاق بی نظیر رو می‌تونم با همه به اشتراک بزارم تا یک یاد آوری برای هم خودم و هم دیگران بشه که این راه درسته پس ادامه بدیم و خسته و ناامید نشیم.