«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه - صفحه 68

با سلام و خسته نباشید به خدمت استاد بزرگوار و همه دوستان عزیزم:

بنده ناصر اسماعیل زاده هستم .مهندسی صنایع خوندم

استاد در فایل به نکات خیلی خوبی اشاره کردند و آدمائی که در چنین شرایطی قرار نگیرند واقعا گفتنشون براشون خیلی سخته

منم جزء اون سری از کسانی بودم که زمانی اعتماد به نفس خیلی خیلی پائینی داشتم ومیخوام اونا را در اینجا بنویسم و لی الان به قول اطافیانم خدا را شکر اعتماد به سقف بالائی دارم

آدمی بودم خیلی خیلی خجالتی که از بودن در جمع می ترسیدم ودوست نداشتم به مهمانی بروم و یا اگر مهمانی به خانه مان می امدند دوست داشتم در اتاق ، خودمو حبس کرده و یا مشغول کاری بکنم تا در جمع حاضر نشوم.

اگر مجبوری به مهمانی میرفتم فکر میکردم که همه دارند پشت سر من غیبت میکنند و یا منو دارند مسخره میکنند

اینکارها روز بروز منو منزوی تر میکرد و افسرده تر و پیرتر از سنم نشونم میداد

دوست داشتم فقط با تلویزیون و فیلم و یا با کامپیوتر فقط مشغول باشم

همیشه سعی می کردم حرف خودم را به اثبات برسونم چه درست و چه غلط.

ارتباط حتی با خانواده ام کم بود چه برسد به دوستان صمیمی

هیچ موقع حق را به کسی نمی دادم

تعریف از بقیه را دوست نداشتم و اگر در خانواده کسی را تعریف میکردند محل را ترک میکردم

شکست و ضعفهایم را قبول نمی کردم

زود جوش می اوردم و با همه درگیر میشدم و باید برنده نهائی هم من میشدم

زیاد می خوابیدم و کارهایم را پشت گوش می انداختم

چون من بعد از خدمت سربازی ادامه تحصیل دادم حتی دوستانم را که به دانشگاه رفته بودند و من تا اون موقع دانشگاه نرفته بودم را کمبود و خلاء بزرگی برای خودم میدیدم و همین امر اعتماد بنفس منو خیلی پائین می آورد

در تصمیم گیری قاطع نبودم و مدام به تصمیماتم شک میکردم و راهم را عوض میکردم

از تمام انسانها بیزار بودم و تنفر داشتم ولی الان عاشق انسانهام

مدام در خانه و بیرون از خانه درگیری داشتم و با همه دعوا میکردم اما در تنهائی خیلی ضعیف و ترسو بودم

فکر میکردم عقل کل هستم و از کسی حرف شنوئی نداشتم و از انتقاد بیزار بودم

سعی میکردم همه را مسخره بکنم و هر کسی باهام شوخی میکرد خرابش میکردم.

انتظارات بی جا و بیش از حد از همه بخصوص از خانواده ام داشتم و عدم برآورد آنها باعث ناراحتیم میشد

حتی حرف دلم را به خانواده ام نمی توانستم بگویم و در دلم میماند و عذابم میداد

همیشه نیمه خالی لیوان را میدیدم و موسیقی های غمگینی را گوش میدادم و با شادی میانه ای نداشتم

اصلا مسئولیت پذیر نیودم و خیلی مغرور و از خود راضی بودم.

هیچ هدف و برنامه خاصی برای خود و زندگیم نداشتم و زندگی را هیچ و پوچ میدانستم

ایمان به خدایم خیلی کم بود و از هر شکستی زود مایوس میشدم و دنیا برام تیر و تاریک میشد و دوست داشتم خودکشی کنم.

یک بچه شهرستانی تنهائی بودم که کسی را نداشتم به مرور حتی از خودم هم میترسیدم و از تنهائیان زجر میکشیدم . یک روز با خودم عهد بستم که کلا عوض شم وچون یک سری مزیتهای خوبی در درون خودم داشتم و آنها را حس میکردم که فقط خودم میدانستم و نیاز به شعله ور کردن داشت و کسی باورم نداشت تا آنها را در من بیدار کند

به خودم گفتم که باید از این خواب بیدار شوی و کلید خوشبختی و شادیم را باید خودم پیدا کنم و راه دیگری ندارم و این تنها راهم هست

یعنی حدودا زمانی که به خدمت سربازی میخواستم بروم و چون خدمت سربازیم هم به تهران افتاد دیدگاهم کلا عوض شد و اینکار در اوایل واقعا خیلی خیلی سخت بود ولی برام غیرممکن نبود یواش یواش در مداری قرار گرفتم و به مرور شرایط و اتفاقاتی برام پیش آمد که کلا و 180 درجه تغییر کردم و به لطف خدای مهربانم از آن روزی که تصمیم به تغییر گرفتم هر روز اتفاقات و شرایط و آدمای جدیدی برام پیش میومد و تا امروز هم ادامه داره که رو به صعود و پیشرفت میروم و هر روز شاکر خدایم.

الان که این مطالب را مینویسم و می خوانم، میبینم خیلی آدم منفی بودم و اگر شاید چند سال قبل بود غرورم اجازه نمی داد حتی یکی از این مورد ها را بنویسم ولی الان با افتخار دارم این مطالب را می نویسم چون خودم تغییر کردم و دوست دارم کسانی هم که اعتماد بنفس پائینی دارند از این مطالب درس گرفته و در زندگی شخصی خودشان بکار بگیرند تا روز به روز بهتر شوند.

خیلی ممنون و تشکر که مطالبم را تا آخر خوندید.