آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 1 - صفحه 13 (به ترتیب امتیاز)

سلام به همه دوستای عزیز خانواده عباس منش. سلام به استاد و مریم عزیزمم.

روز سی و سوم سفرنامه.

قلبت را پاک کن، اتفاقات خوب وقتی به سراغت می آیند که قلبت را پاک کرده باشی.

بچه که بودم وقتی با دوستام دعوام میشد، یه دوساعت بعد میرفتم خونشون و با هم آشتی میکردیم و دوباره بازی میکردیم. چیزی به نام کینه تعریفی نداشت. بی پروا از آرزو ها و خواسته هامون حرف میزدیم و غرق در خاله بازی از زندگی لذت میبردیم. یادمه هر روز به عشق دیدن دوستام و لحظه شماری برای بازی هایی که باهاشون میکردم، بیدار میشدم و از کوچکترین چیزها لذت میبردم. بی پروا و آزاد . یادمه تو شرایط سخت که حتی بابام پول نداشت برای من لباس بخره و مامانم از تکه های لباس خودش یه دامن خوشگل تیکه تیکه درس کرده بود، من از پوشیدن اون دامن اینقد ذوق کرده بودم که حد نداشت و هنوزم یادمه که چقد خوشحال بودم که دامن دارم. یا روزای عید برای خرید یک کفش عید اینقدددددد ذوق و شوق داشتم که زودتر عید بشه و بپوشمش. با اون کفش کلی تصور میکردم و تو رویای خودم با اون کفش از روی جوب آب، رو چمنا رد میشدم و لذت میبردم‌. کم کم بزرگ شدم و فهمیدم روح من همونی هستش که تو بچگی بوده، فقط خیلی چیزا به آگاهیش و تجاربش افزوده شده. روح من همونه و هنوزم نیاز داره مثل روزای بچگیم، با ذوق انجام تمام کارای روزانه پا بشه و اینقد این کارا براش ساده و جذاب باشه که از انجامشون لذت ببره. روح من نیاز داره چیزی به نام غرور که هی من من میکنه رو حذف کنه و براحتی اول خودشو دوست داشته و با عشق ادم ها رو هم دوست داشته باشه. اینجوری میتونه وقتی یه تضاد دید، براحتی بخنده و ساده از روش بگذره. بجاش بگه خدایا من دوست دارم ادمای دور و برم عکس این تضاد عمل کنن و بره دنبال کاراش، آزاد و رها. فقط خیال پردازی کنه و برقصه و شاد باشه. یادمه موقعی که برای کنکور ارشد میخوندم، با دنیای مجازی قط ارتباط کرده بودم و کاملا مرتبط با دنیای زیبای درونم شده بودم. تو خیالم دوستا و هم اتاقیایی رو تصور می‌کردم که با هم شاد غذا درس میکنیم. با هم صحبت میکنیم . با هم غذا میخوریم. میریم بیرون و در کل در صلح و صفا و ارامش و عشق با هم زندگی میکنیم. هم کلاسیایی تصور میکردم‌ که بسیار مهربان، شاد، امیدوار و موفق و پولدارن. اساتیدی رو تصور میکردم که بسیار دلسوز و دوست داشتنی هستن‌ و در این خیال خودم از زندگی تو اون شرایط لذت میبردم. اینقد تو خیالات خودم غرق بودم که از حس زیبای اونا انرژی میگرفتم و با لذت درس میخوندم. تا اینکه تهران قبول شدم و دقیقا و حتی بهتر از اون چیزایی که تو خیالم بود اتفاق افتاد و من بهترین روزای زندگیم رو با اون هم اتاقیا گذروندم. و هنوزم عاشقشونم. با یکی اونجا آشنا شدم که عاشقش شدم و خالصانه دوستش داشتم و دارم. و کلی اتفاقات خوب دیگه. وقتی قشنگ تر به این روند نگا میکنم. میبینم که چقد دنیای مجازی میتونه ادم رو از خواسته هاش پرت کنه. و چقد لازمه با خودمون خلوت کنیم تا این خیالات رو واضح تر ببینیم. یادمه حتی با اعضای خانوادمم زیاد صحبت نمیکردم و به امید قبولی فقط درس میخوندم اونم با عشق. گاهی وقتا ذهنم راجب پدرم هی بد و بیزاه میگه و منم باهاش همراهی میکنم. تا اینکه میبینم به یه ادم وحشی تبدیل شدم. یهو به خودم و شرو میکتم به ساده گرفتن عمل بخشش. برمیگردم به تجربیات بچگیم که چقدددد راحت میبخشیدم که هیچ، راحت هم دوست داشتم. گفتم باید قبل از قضاوت کسی، میزان علاقه خودم به افراد رو بسنجم. اگر دیدم کمه اول علاقه ام رو ببرم بالا و بعد بیام قضاوت کنم . اونوقته که قضاوت کردن فقط برات مسخره بازی میشه. در اصل من بخاطر کمبود علاقه یه افراد اونا رو قضاوت میکزدم. در اصل مشکل در درون منه. و هیچ‌عامل بیرونی نیست.

من باید عشق رو در درونم بیشتر گسترش بدم. مثل بچه ۱ ساله ای که براحتی و با یه بکشن به همه ادمها میخنده.