live | "توحید" و فعال کردن قدرت خلق درونی - صفحه 98 (به ترتیب امتیاز)

درود بر استاد بزرگوارم جناب عباس‌منش گرامی و بانو شایسته‌ی عزیز و یکایک شما هم‌فرکانسی‌های گلم

اگه اینجام، یعنی که خواستم اینجا باشم و هیچ‌چیزی اتفاقی نیست. هیچ چیزی تو این گیتی منظم و با حساب و کتاب با خداوندی که حکیم و علیمه اتفاقی نیست. پس من فرکانسی را به کائنات فرستاده بودم و اونم پاسخ من رو داد و حالا اینجام و دارم این‌ها را می‌نویسم. خدایا پروردگارا سپاس که من را در این مسیر زیبای آگاهی و شناخت و هدایت گذاشتی.

منم در گذشته‌ی نه چندان دور همینطوری فکر می‌کردم که دیگران مسئول زندگی من هستند؛ پدر و مادر و دولت و … . ولی نمی‌دونم چطور شد که اینطور شد که من کم‌کم بفهمم که نه بابا، منم که مسئولیت تمام و کمال زندگیم را دارم.

من میگم اگه مردم آمریکا اونجوری زندگی می‌کنن، اگه مردم ایران اینجوری زندگی می‌کنن، اگه پس از سال‌ها دولت ما دنبال اینه که باید تحریم‌های به ظاهر ظالمانه را بردارند و خودشون رو نیازمند این کار می‌دونم( نگاه به بیرون)، نتیجه‌ی افکار و اندیشه‌های خودشونه. چطور ما وقتی به قرآن مراجعه می‌کنیم میگیم که تو قرآن نوشته که خدا گفته ما خودمون مسئول زندگیمون هستیم و خدا وضعیت هیچ قومی را تغییر نمیده مگر خودشون تغییر کنند. یا وقتی به اشعار عارفانی چون مولانا مراجعه می‌کنیم می‌بینیم که اونا هم میگن:

بیرون ز تو نیست آن‌چه در عالم هست

از خود بطلب هر آن‌چه خواهی که تویی

راستی استاد شما دقیقا درست میگید و این از سر چاپلوسی نیست. من هم دارم فکر می‌کنم که اگه این زلزله‌ها و سیل‌ها نبود، از کجا دانش ساخت سازه‌هایی با این استحکام برای ما ممکن میشد؟! تازه درسته و همون جور که شما میگید، این سازه‌های مستحکم در برابر زلزله و سونامی و سیل و توفان را کیا ساختن؟ مگه جز همون مردمی که تو کشورشان این چیزا رخ داده و میده؟! بعدش هم، این بناهای محکم را آدم‌هایی ساختن که چون نگاه مثبت‌تری داشتن، تو اون به ظاهر بلاها زنده موندن و خواستن تا یه همچین چیزایی را بسازند.

یادم میاد که یه وقتی در مورد یه شرکت آمریکایی شنیدم که پیش از جنگ جهانی دوم کارش تولید پوشاک بود و خیلی هم بزرگ و ثروت‌ساز بود. ولی، وقتی جنگ شد مثل بسیاری از شرکت‌ها با بحران روبه‌رو شد. خوب دو راه داشت:

1. شرکت را تعطیل کنه

2. راه دیگه‌ای را پیش بگیره و چیزای دیگه‌‌ای رو تولید کنه

ولی این شرکت به راه سوم را پیش گرفت و اونم تولید اورکت برای سربازهای آلمانی بود که تو‌جبه‌ی مخالف آمریکا می‌جنگیدند. شاید این ز نظر خیلی‌ها خیانت باشه ولی وقتی بهش خوب نگاه می‌کنیم می‌فهمیم که نه تنها خیانت نبوده، بلکه نجات اقتصاد آمریکا هم بوده و تازه یه سری کارگر باز هم نانی برای بردن سر سفره‌هاشون داشتند و برخی از سربازهای آلمانی هم با اون اورکت‌ها زنده موندن و تو سرما نمردن.

آره ما خودمون مسئول صد درصد زندگیمون هستیم. ماییم که زندگیمون و راهش را انتخاب می‌کنیم. ماییم که تصمیم میگیریم کجا زندگی کنیم و از چه راهی بریم و چطور پول درآریم و با کی باشیم و چطوری به زندگی نگاه کنیم. آره همه چیز خود ماییم.

من اصلا به کشور و میهن و این چیزا دیگه اعتقاد ندارم. به هیچ فعالیت سیاسی هم اعتقاد ندارم و میگم که این مرزها را حاکمان ظاهری کشورها ساختن و ما نباید خودمون را به این چیزا محدود کنیم. البته اشتباه نشه من اصلا و ابدا با خیانت به یک کشور و مردمش موافق نیستم ولی خودم رو به هیچ مرز جغرافیایی وابسته نمی‌دونم و البته در حسرت زندگی در یک جای مشخص هم نیستم. من دنبال رشد شخصیت خودم هستم و تردید ندارم که:

از کوزه همان برون تراود که در اوست

این یعنی که اگه من درون خودم را درست کنم و روح و قدرت الهی که در من هست را پیدا کنم و هر روز و هر لحظه بهش نزدیک‌تر بشم، می‌تونم‌‌ هرچیزی را که بخوام در زندگیم خلق کنم و بسازم و اختراع کنم و …

خدایا پروردگارا سپاس برای این که من و ما را در این مسیر زیبای آگاهی و شناخت و هدایت گذاشتی و استاد بزرگوارمان و بانو شایسته‌ی عزیز و یکایک دست‌اندرکاران سایت الهی عباس‌منش را به‌عنوان دستان خودت برای هدایت ما قرار دادی، ازت سپاسگزارم و خیلی دوست دارم.

ارادتمند شما