سریال زندگی در بهشت | قسمت 2 - صفحه 54 (به ترتیب امتیاز)

سلام به استاد عزیز، مریم بانو و همه دوستانم

چقدر آرامش پرادایس توی شب تحسین برانگیزه، تاریکی شب، ماه و ستاره ها، آواز جیرجیرک ها و دیگر هیچ…

این که با خیال راحت و بدون نگرانی از غر زدنای همسایه و… آتیش روشن کنی اونم در حد هیولا و از آتیش بازی و حرارت جذابش و رقص شعله های آتش لذت ببری، چیزیه که خیلی منو به تحسین وا میداره.

چقدر خوبه که گاهی بیایم به نگاهی به دور و اطرافمون بندازیم و خودمونو مقایسه کنیم با آدمایی که صد سال پیش زندگی میکردن و فکر کنیم به این که چقدرررر زندگیمون راحت تر شده، چقدر نعمت هایی الان هست که اون زمان نبوده

شما تاریکی شبو نشون دادید و یادآوری کردید که چقدر نور، نعمت بزرگیه؛ حدودا یک هفته ای بود که توی ایران برقا در یک بازه زمانی میرفت، اولش کلی غر زدم که چرا توی تاریکی شب باید برقا بره و آدمارو از کار و زندگی بندازن، ولی بعد فکر کردم که چقدر ما نعمت هایی اطرافمون داریم که بهشون توجهی نمی کنیم، مثلا همین نعمت برق که باعث شده تاریکی شبو به روشنایی روز تبدیل کنیم.

چقددددر حال داد وقتی بنزینوارو روی آتیش ریختید و در کسری از ثانیه آتیش شعرله ور تر شد؛

یک نکته دیگه این که میشه قوانین زندگی رو در پدیده های جهان دید؛

برای روشن کردن آتیش از اول نباید سراغ تنه های بزرگ درختان بریم و اول باید با برگ های خشک شده درختان شروع کنیم و همین برگ ها، کم کم بستری رو برای سوزاندن تنه های درخت آماده می کنن

همین مفهوم رو میشه توی کسب و کار دید؛ این که کم کم شروع کنیم به ساخت کسب و کارمون و سعی نکنیم تا از همون اول بخوایم تنه بزرگه رو بسوزونیم

مثلا بنزین باعث میشه تا خیلی سریعتر آتش شعله ور بشه ولی اون شدتی که ایجاد میشه، یک دقیقه دیگه کلا میخوابه و اثری ازش نمی مونه و این دقیقا مثل اثر وام، تبلیغات وحشتناک و پدیده وار توی کسب و کار هست.

ولی اگه از همون اول با برگای کوچیک آتیشو روشن کنیم و کم کم بهش بار بدیم و پله به پله تنه های بزرگتری رو بسوزونیم، در نهایت یک آتیش پایدار خواهیم داشت که شعلش تا روز بعد باقی می مونه.

چقدر اون صحنه ای که در رو باز کردید برام لذت بخش بود، یهو در باز میشه و آدم با هارمونی از رنگ ها که به زیبایی، مکمل همدیگه هستند روبرو میشه؛ آسمون آبی با تیکه ابر های مخملی و کوچیک، درختا و چمنای سبز و فسفری با تکسچر نرمشون، پل چوبی که میان دریاچه و آب های درخشانش قرار گرفته… آدم دیوانه میشه واقعا!

و درسی که این قسمت برای من داشت این بود که نگاه نکنم که اهدافم چقدر بزرگن و وضعیت الانمو باهاشون مقایسه نکنم، وقتی میخوام اونو تجسم کنم، به این فکر نکنم که فاصله من با اون هدف چقدر زیاده، به این فکر کنم که بزرگترین قله ها هم با قدم های کوچک فتح میشن و من فقط باید پای در مسیر بذارم و با هدایت خداوند، توی جاده ی جنگلی همراه با نسیم ملایم، سوت زنان به سمت هدفم حرکت می کنم.

عاشقونم و خیلی ممنونم بابت سریال زندگی در بهشت.

خداروشکر