سریال زندگی در بهشت | قسمت 8 - صفحه 34 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوند بخشنده و مهربان

خدایا، هر آنچه دارم از آنِ توست.

سلام به استاد عزیزم، مریم جان پرانرژی و دوستان هم‌فرکانسی‌ام.

امروز هم قسمت دیگری از سریال زیبای زندگی در بهشت را دیدم—سریالی که هر روز باید حداقل یک بخش از آن را تماشا کنم، و شکر خدا که امروز هم این قسمت تیک خورد.

راستش، وقتی استاد در ابتدای فیلم گفتند که قصد دارند آن حصارهای چوبی را بردارند، در لحظه مخالفت شدیدی در ذهنم شکل گرفت. هزار و یک دلیل برای حفظ آن‌ها داشتم: چقدر زیبا بودند، چقدر به فضای اطراف خانه جلوه داده بودند، چقدر کاربردی بودند، و حتی این فکر که شاید روزی مهمانی با کودکی کوچک بیاید و نبودن این حصار خطرناک شود!

اما ناگهان متوجه شدم—چقدر از باورهای من محدودکننده‌اند! چقدر ذهنم پر از بایدها و نبایدهایی است که از ترس، از احتیاط بیش از حد، و از وابستگی‌های غیرضروری سرچشمه می‌گیرند. چرا باید نگران چیزی باشم که شاید هرگز اتفاق نیفتد؟ چرا باید خودم را در قید و بند افکاری نگه دارم که مرا از تغییر، از نو شدن، از تجربه‌ی زیبایی‌های تازه بازمی‌دارند؟

اگر من بودم، هرگز چنین تصمیمی نمی‌گرفتم، یا اگر هم قصد انجامش را داشتم، حتماً با مخالفت‌های اطرافیان روبه‌رو می‌شدم—که این حیف است، که چقدر برایش هزینه و زمان صرف شده، که عقلت کجا رفته؟ و این‌ها همه نشانه‌ای بود از بی‌ایمانی‌ام…

اما استاد، شما بنده‌ی خالص خدا هستید. تنها کسی می‌تواند چنین کاری کند که به خداوند، به هدایت‌هایش، و به نشانه‌هایش ایمان عمیق داشته باشد. راستش را بخواهید، به شما حسادت می‌کنم! شما به خدا آن‌قدر نزدیک هستید که با یک اشاره، هدایتش را درک می‌کنید. کی می‌شود من هم به این مرحله برسم؟ کی ایمانم آن‌قدر قوی شود که بی‌هیچ تردیدی، تنها به او توکل کنم؟

و اما نتیجه‌ی تصمیم شما… وقتی در پایان، مریم جان از دور تصویربرداری کرد—اوووف! چه شاهکاری شد! زیبایی‌های خداوند را، که پیش‌تر در حصارها پنهان بودند، حالا در نهایت شکوه و ظرافت می‌دیدم. انگار که تابلویی از هنر الهی بر بوم هستی نقش بسته باشد.

افتادن آن تکه چوب کوچک در دریاچه و شناور شدنش، برای استاد نشانه‌ای بود—الهامی از جانب خداوند که راه را نشان می‌داد. همین نشانه کافی بود تا تصمیم بگیرند حصارها را به آب بسپارند، تا جایی که خداوند هدایتشان می‌کند بروند، و سپس آن‌ها را از دریاچه بیرون بکشند.

اما اگر من بودم؟ احتمالاً همان تکه چوب کوچک را هم از آب بیرون می‌آوردم، با هزار زحمت حصارها را از جلوی کلبه جابه‌جا می‌کردم، و درگیر منطقی می‌شدم که اجازه نمی‌داد هدایت الهی را ببینم.

استاد، شما خودِ فرکانسید… چطور می‌شود که بنده‌ای مثل شما، نشانه‌های خدا را با چنین سرعتی دریافت می‌کند، آن هم به وضوح نور؟ چه سعادتی است این درجه از ایمان، که در هر اتفاق کوچک، در هر جزئی‌ترین صحنه‌ی زندگی، صدای خدا را بشنوی و بی‌درنگ به آن پاسخ دهی…

افتادن چکش در آب، شاید در نگاه اول یک اتفاق ساده به نظر می‌رسید، اما در حقیقت، نشانه‌ای از هدایتی بود که از پیش برایتان فرستاده شده بود. بی‌تردید، شما می‌دونستید که چطور باید آن را از عمق دریاچه بیرون بیارید چرا که خداوند مدت‌ها قبل، ایده‌ی این لحظه را در قالب همان آهنربای قوی در ذهنتان نشانده بود.

چقدر شگفت‌انگیز است که خداوند، پاسخ هر چالشی را پیش از وقوع آن، در مسیر ما قرار می‌دهد. تنها کافی‌ است چشم دل را باز کنیم، نشانه‌ها را ببینیم، و به هدایت‌هایش اعتماد کنیم…

چه درس بزرگی

بود… گاهی باید حصارهای ذهنی‌مان را هم برداریم، تا چشممان به روی وسعت بی‌نهایت زیبایی‌های خدا باز شود.

خدایا شکرت…

خدایا خییلی دوستت دارم …