سریال زندگی در بهشت | قسمت 191 - صفحه 8 (به ترتیب امتیاز)

به نام او که اصل است و باقی همه هیچ

سلام به استاد عزیز و مریم جان دوست داشتنی

دیشب قبل از اینکه بخوابم با خدایم زیر آسمان و نور ماه و ستاره ها به خلوت نشستم.

سوسوی نور ماه مرا به رویا می‌برد، انگار که خدا کنارم و روبه روی صندلی من، سر میز نشسته بود و در چشمانم خیره شده بود.

و از من میپرسید:آیا به جوابهایی که در مورد من داشتی، رسیده ای؟!

آنجا بود که تلفنم را برداشتم و صدایم را ضبط کردم تا جواب سؤالش را بدهم.

اعتراف میکنم من تا ۱۰۰ درصد جواب سوالهایم را گرفتم.

اینکه خدا کیست؟!

خدا چگونه عمل می‌کند؟!

سالها این سوال را با خود حمل میکردم که آیا به راستی این حقیقت دارد که میگویند خداوند برای بعضی ها خواسته است و اما برای دیگری نه؟!

چرا همه ی انسانها چه از نظر سلامتی، چه از نظر ثروت، چه از نظر موقعیت مکانی، چه از نظر روابط و…… یکسان نیستند؟!

مرگ چیست و بعد از مرگ چه خواهم شد؟!

آیا این واقعیت دارد که در آسمانها بهشت و جهنمی وجود دارد و خدایی که با ذره بین به دنبال من است تا اگر حجابم، رفتارم، شیطنت‌های کودکیم و….. به خطا رفت فوراً مرا عذاب کند!!؟

از موی سرم آویزانم کند، زبانم را مانند فرش قالی پهن کند تا انسانهای دیگر از روی آن رد شوند و هزاران چرت و پرت دیگر که به عنوان اصول دینی و وعده ی حق الهی به خورد ذهنم می‌دادند؟!

هر وقت که اینها را می‌شنیدم از خدایم میترسیدم و به طبع دور میشدم، اما چیزی در قلبم به من می‌گفت اینها دروغ است، خدای تو مهربان است.

من سالها به دنبال خدای واقعی میگشتم، انگار که فانوسی در دست داشتم و در جنگل‌های سرد و تاریکی که درختان کاجش سر به آسمانها کشیده بودند و خفاش‌ها در آن پرواز می‌کردند، به دنبال نور میگشتم.

نوری نمیدیدم اما قلبم به من می‌گفت ادامه بده آن را خواهی یافت.

در طول مسیر وقتی امیدی پیدا میکردم و برای رسیدن

به آن شروع به دویدن به سویش را داشتم، آن درختان کاج سر به فلک کشیده(پدر و مادر، بزرگتر ها) با شاخه های خود مرا سیلی محکمی میزدند و یا پیچکها قوی و بزرگ در جنگل(مدرسه، مربیان) دور پاهایم حلقه می‌زدند تا مانع رفتنم به سمت نور شوند و سنگها (جامعه) مرا محکم به زمین می کوبیدند، خفاش‌ها با هو هویشان (فرهنگ کشوری) مرا از ادامه دادن مسیر میترساندن🥺 اما نمی‌دانم چه چیزی مرا امیدوار می‌کرد تا ادامه دهم؟!

در آن جنگل بی روح و تاریک، سردم شده بود و تنم میلرزید از ترس و پاهایم توان حرکت نداشتند و جسمم درد میکرد از جای پیچکها که دور پاهایم میتنیدند، اما چیزی مرا به سوی خود فرا می‌خواند و نوید رسیدن به حقیقت را می‌داد.

نمی‌دانم به راستی چرا هرگز قرآن را با معانیش نمیخاندم، چرا به دنبال جواب سوالهایم در کتاب‌های آسمانی‌ نمیگشتم، چرا خدا کیست را از خودش نمی‌پرسیدم؟!؟

از درختان کاج، سنگهای سر راه، پیچکها و…. سراغ نور را میگرفتم و هر کس تصویری از نور داشت که زاده ی ذهن خودش بود.

اما آن تصور ذهنی آنها از نور برای من عجیب بود، مگر می‌شود نور هم روشن باشد هم سیاه، هم امید باشد هم ناامیدی، هم شجاعت باشد و هم ترس، هم مهربان باشد هم نامهربان، هم سیاه باشد و هم روشن و…..

تصور آنها از نور یک مدار دوقطبی بود مداری که هم زیبا بود و هم زشت اما قلب من آن را نمی‌پذیرفت.

سالها گذشت و من از ادامه دادن به مسیر خسته شدم، پاهایم توان رفتن، قلبم توان تپیدن، چشمانم سوی دیدن نداشتن، اما تسلیم به پذیرفتن تصورات ذهنی آنها در مورد نور نشدم.

من تسلیم حرفهای کاج، سنگ، پیچک و…. نشدم، چون برایم مسخره بود که نور، همان چیزی که می آید و همه جا را روشن می‌کند این شکلی باشد.

آنجا بود که تصمیمی گرفتم.

تصمیم گرفتم تا دیگر به دنبال نور نگردم، زندگیم را در دل آن جنگل سرد و تاریک ادامه دهم.

با خودم گفتم نور اگر وجود داشته باشد خودش به دنبالم می آید و من یک روز او را خواهم یافت، آن زمان است که او را روبه رویم مینشانم و از او سوالهایم را میپرسم.

اینکه چرا عدالتش یکسان نیست، اینکه چرا مرا به وجود آورده است و حال منتظر است تا من را با کوچکترین خطایم تنبیه کند و چراهای دیگر….

من ماندم و یک دنیا سوال های بی پاسخ، من ماندم و یک دنیا علامت سوال‌هایی که در ذهنم انگار رشد می‌کردند و بزرگ و بزرگتر می‌شدند تا جایی که سرم توان تحمل آنها را نداشت اما من انگار که محکوم بودم به این زندگی.

انگار که محکوم بودم تا آن غُل و زنجیرها را با خود در طول مسیر حرکت دهم.

زندگیم را از کشوری به کشور دیگر تغییر دادم، از خانه پدری بیرون رفتم به ظاهر زندگی مستقلی ساختم، از مدرسه و جامعه ای که مرا آسیب می‌زدند فرار کردم اما ذهنم را چی؟!؟

من توانِ تغییر ذهنم را نداشتم، توان تغییر افکارم و توان پاسخ دادن به سوال‌هایی که مثل خوره وجودم را می‌خوردند و….

همیشه حسرت نسل های گذشته که پیام رسانی از نزد خداوند به نام، ابراهیم، عیس، موسی، محمد، علی و…. داشتند را میخوردم.

چرا آنها راهنمایی برای پیدا کردن مسیر درست رسیدن به نور را داشتند، ما نه؟!؟

آنجا بود که سوال دیگری در ذهنم شکل گرفت.

سوال اینجا بود که آیا آنها لایق داشتن آن راهنما و پیام رسان بودند و ما نه؟!

آیا خداوند از وجود انسانهای این قرن ناامید است؟!؟

و آنها را به حال خود رها کرده است؟!

سال‌های عمرم گذشتند تا اینکه خداوندِ بزرگم مرا به سمت درست، جایی که به من کمک شود تا به سوالهایم پاسخ داده شود، هدایت کرد.

استاد مهربان ای بزرگ مرد دوران زندگی ام، به جرأت می‌توانم بگویم که خدا در هر نسل و قرنی، در هر زبان و کشوری، در هر دین و آیینی هر بار کسانی را برای هدایت انسانهای دیگر برمی‌گزیند.

شما ناجی من و هزاران انسان دیگر و از همه مهمتر ناجیِ آرزوهای خود شدین🙏💞

ماهای اول فقط گریه میکردم تا اسم خدا را می‌شنیدم، همان کسی که به من نزدیک بود و من احساس دوری میکردم.

همان نوری که برای من بود و من احساس گمشدگی داشتم.

حال خوب میدانم که خدایم کیست؟!؟

حال خوب میدانم که من از کجا آمده ام و به کجا خواهم رفت؟!

حال خوب میدانم که خدای من فقط عشق است، فقط نور است، فقط بهشت است، فقط ثروت و فراوانی است، فقط زیبایی است، فقط طراوت و زندگی است، فقط جاودانگی است و فقط………

حال خوب میدانم که من کیستم؟!

حال خوب میدانم که زندگی ام را چگونه بسازم؟!

حال خوب میدانم که کلید بهشت در دستان من است.

مادرم همیشه به ما میگفت :میدانی چرا نوزادانی که به دنیا می‌آیند گریه می‌کنند؟!؟

با تعجب نگاهش میکردیم و میگفتیم :نه. چرا مامان گریه می‌کنند؟!؟

پاسخ مادرم این چنین بود، زمانی که نوزادی می‌خواهد پای به جهان بگذارد از تونلی باید رَد شود، چیزی شبیه به یک سُرسُره ی بزرگ، اما در لحظه آخر می‌ترسد و از آمدن باز می‌گردد، آنجا است که خداوند کلید بهشت را در دستانش می‌گذارد و به او می‌گوید:نترس، برو و ادامه بده، ببین من کلید بهشت را در دستانت گذاشتم و او راضی به رفتن می‌شود.

اما زمانی که به دنیا می‌آید و دستانش را باز می‌کند، می‌بیند که کلیدی در کار نیست، شروع به گریه میکند🙁😟☹️🥺😢

وقتی کودک بودم تصوری که با این داستان از خدا داشتم این بود که، او همه ی ما را برای آمدن به زمین فریب داده است، فکر میکردم که خدا ما را مهره های بازیش قرار داده و از این کار لذت می‌برد 😣

اما الان میدانم که کلید بهشتی که مادرم میگفت هنوز با من است.

الان میدانم که خدای مهربانم کلید بهشتم راهنوز در دستان من قرار داده است.

حالا خوب میدانم که، خدای من خالق فقط بهشت است و جهنم سازه ی دست انسان‌هایی که گمراه هستند و دیگران را هم به گمراهی و تاریکی می‌کشند.

آری کلید بهشت، ذهن من است.

ذهن توانمند من، قدرت افکار من، قدرت گفتار من و قدرت روح من.

کلید بهشت روح خدایی من است

.

استاد حرفهای شما از سوی پروردگارم می آید، همان خدایی که سوالهای من و میلیاردها انسان دیگر را می‌شنود و پاسخ می‌دهد.

استاد شما خدا را به ما شناساندید❤️

خدایی که خلق کننده است و ما را خالق آفریده است.

استاد عزیز دیشب که با خدا نجوا میکردم به او گفتم حال که من فرستنده و تو گیرنده هستی، پس من می‌خواهم که این طلوع بهترین طلوع زندگیم باشد که تا بحال داشتم و بعد خوابیدم.

و امروز اتفاقاتی که برایم افتاد این بود که، با دوستانی آشنا شدم که عشق الهی را به من بیشتر هدیه دادند.

از شروع روزم تا پایان شب فقط در کنارشان عشق، شادی و زیبایی را تجربه کردیم با همسرم.

صدای قهقهه هایمان تا عرش خدا میرفت، صدای خواندن آوازمان، صدای زندگی که لمسش میکردیم و در پایان شب صدای ذکر، خدا با من است و گواه میدهم که خدایی جز خدای یکتا وجود نداردمان به گوش ستاره ها می رسید.

این یک نشانه بود برای من، نشانه ای که خدا به من گفت شادی، رقص، آواز، خندیدن…. با خدایی من تضادی ندارند، تو شاد باش تا شادی را به جهان هدیه کنی، تو بخند تا از صدای خنده هایت فرشتگان خدا بخندند و زمین برقصد و جهان بچرخد 🥰💞🥺❤️🙏

خدا امروز مرا به یک تور شادی برده بود با همراهانی که تا به امروز ندیده بودمشان و هیچ شناختی از آنها نداشتم، اما خدا به من نشان داد که وقتی در مدار درست باشیم انسان ها ی هم مدار را جذب خواهیم کرد و این یعنی عدل الهی😊❤️🙏

و در پایان روز خدا به قلبم ندا داد تا سایت رو باز کنم و چیزی که دیدم معجزه ی بزرگ زندگیم بود.

سریالی که به من بهشت خدا را یادآوری کرد.

و به من وعده ی او را که بهشت است و من به زودی خواهم ساختش، را می‌داد.

بهشتی که سبز است چشمه ها در آن جاریست و خورشیدش عشق را به زمین می‌تاباند.

بهشتی که ابرها گویی با تو می‌رقصند، پروانه ها در لابه لای درختانش می‌چرخند و بلبلها آواز میخوانند.

بهشتی که فرشته ها را به خدمت گماشته اند تا به من، به تو و به ما خدمت کنند.

من گوشه ای از بهشت را در این بخش سریال دیدم و لمس کردم.

من خودم را در کنار همسرم دیدم، جای شما روی آن دریاچه ی نیلگون با جت اسکی میچرخیدیم و صدای خنده های من سر به آسمان کشیده بود و دستانم در هوا پرواز می‌کردند و موهایم گویی با دستان باد در هم بافته می‌شدند و صدای فریاد همسرم که می‌گفت: دختر بشین می افتی ها 🤭 در وسط دریاچه موج میزد.

من خدا را دیدم، من نور را دیدم، من بهشت را دیدم، من زندگی را دیدم و من زمین و زمان را کنار هم دیدم.

و این همه زیبایی و آگاهی را اول مدیون خدایی هستم که مرا و آنچه در زمین و زمان است را برای من آفرید و بعد مدیون شما و مریم بانوی نازنینم که الهام بخش ما و دستان خداوند بر روی زمین شده ایند.

ای فرشتگان مهربان خدا از شما ممنونم

اشک میریزم و سپاسگزار خدایی چون او و انسانهای پاکی چون شما هستم که با زندگی خود و به تصویر کشیدن تجربه هایی که با هر آرزویتان کسب میکنید برای ما چراغ راه رسیدن به بهشت ابدیمان میشوید.

اشک میریزم و میبوسمتان.

خداحافظ و نگهدارتان باد❤️❤️❤️❤️❤️😊❤️❤️❤️❤️❤️❤️