سریال زندگی در بهشت | قسمت 210 - صفحه 2 (به ترتیب امتیاز)

سلام به استاد عزیزم و عزیزدلشون

وقتی میام شما و بچه هاتون رو میبینم حالم خیلی بهتر میشه ، سبک تر میشم ، من عاشق حیوانات هستم و از اینکه میبینم حیواناتی هستند که انقدر خوشبخت و آزاد زندگی میکنند خیلی خوشحال میشم.

دیروز بهترین رفیق و همدم و تنها عشقم رو از دست دادم ، کبوتری که ده سال پیش تو خیابون پیداش کردیم ، و بخاطر اینکه مریض بود صاحبش از یه کارگاهی گذاشته بودتش بیرون ، من پیداش کردم و با همه پولی که اون زمان درمیوردم درمانش کردم و همه جوره تلاشمو کردم تا زندگی خوبی رو براش فراهم کنم. سال ها گذشت و تنها کسی بود که کنارش در لحظه زندگی میکردم … باهم زندگی کردیم.

احساس گناه و عذاب وجدان و دلتنگی شدید داره منو از بین میبره و نجواهای ذهنی تو سرم چرخ میخوره که در موردش کوتاهی کردم. احساس میکنم من نتونستم ذهنمو در موردش کنترل کنم و حالا این اتفاق افتاده.

خیلی تلاش میکنم که ذهنم رو خاموش کنم.

من خیلی سال هست که از قانون اطلاع دارم. ولی اولین باری که عملی از قدرت ذهنم استفاده کردم درباره همین عشقم بود.

توی مراحل درمان اتفاقی افتاد که از یک طرف دید نداشت و همین باعث شد که نتونه پرواز کنه. وقتی بالغ شد ،میذاشتمش بین بقیه کبوترها تا بیشتر از زندگیش لذت ببره ، ولی همیشه حواسم بهش بود ، حتی وقتی جفت داشت و میخواست لونه بسازه واسش چوب جمع میکردم و میبردم جلو خونش ، با نوکش چوب‌هارو از من میگرفت و به حالت ویبره میذاشت زیرخودش که نشسته بود ، تصویری بسیار ناب که هر کسی شانس دیدنش از نزدیک رو نداره ، وقتی بلند میشد واسه خودش یه سبد درست کرده بود. بعد تخم میذاشت. واسش یه ظرف آب میکردم و مینشست توش و بال هاش رو میگرفت بالا تا من واسش اب بریزم و حموم کنه. همیشه میومد رو دستم و کنارهم میموندیم…

۱۰ سال خاطره تو هر شرایطی رو نمیتونم تو ۱۰۰۰ صفحه هم توصیفش کنم.اما بخاطرش یاد گرفتم از قانون استفاده کنم ، و ذهنم رو کنترل کنم. با اینکه اون زمان از آگاهی های استاد کامل خبر نداشتم و قانون رو به اندازه الان نمیدونستم. ولی این رو میخوام بگم که قانون همیشه جواب میده ، چه ما ازش خبر داشته باشیم و آگاهانه پیش بریم ، چه بی اطلاع باشیم.

یروز باشگاه بودم ، از خونه با من تماس گرفتند که پریناز (کبوترم) با جفتش پریده لب پشتبام و برنگشته. با عجله خودمو رسوندم خونه ، جفتش اومده بود پایین ولی دخترم نبود. خونمون راه پله نداره ، نمیتونستم برم روی پشتبام. هوا تاریک بود و سرد. تمام کوچه رو گشتم و از بقیه پرسیدم که ندیدنش؟ البته همه این چیزارو درک نمیکنن و اهمیت نمیدن. اون شب دیوونه شدم و هیچکس هم کمکم نکرد که لااقل پدرم یا برادرم برن بالا و دنبالش بگردن. ساعت ها توی حیاط ایستاده بودم و میدونستم که یجایی همون بالاست و از دلهره اینکه حالا کجاست، تاحالا بیرون نبوده، گربه میبینش،… تمام شب رو حالت تهوع داشتم. فقط از خدا میخواستم مراقبش باشه. ذهنم آزارم میداد و صحنه های بدی رو برام میساخت ، ولی با خودم میگفتم نه ، چیزیش نمیشه ، خدا مواظبش هست. حتما حالش خوبه.

تنها چیزی که به فکرم رسید این بود که برم یه برگه بردام و اتفاقی که میخوام بیفته رو بنویسم.دقیقا یادم نمیاد از چه جمله هایی استفاده کردم یک صفحه نوشتم ، در کل این خواسته رو میرسوندکه : “امشب خداوند از دخترم مراقبت میکنه و حالش خوبه و فردا من میرم و پیداش میکنم و همه چیز خوب پیش میره.”

خودمو وادار کردم و تلاش کردم که به غیر از این به هیچی دیگه فکر نکنم و گفتم این اتفاق میفته ، حتما میفته. گفتم مهرنوش به هیچی غیر از این نباید فکر کنی و باید بتونی ذهنتو و حالت رو کنترل کنی ، بغیر از این دیگه هیچ راهی نداری تا دوباره بتونی پریناز رو داشته باشی، باید بتونی بااااید.

چشمامو میبستم و اون لحظه ای که پیداش کردم و از ذوق اشک تو چشمام جمع میشه رو تجسم میکردم.یکم که آروم میشدم ، ذهنم نجوا میکرد و من دوباره سعی میکردم اون حرفایی که نوشته بودم رو با خودم تکرار کنم.

من نمیخواستم داستان ما اینطوری تموم بشه و این اتفاق رو باور نکردم. با اینکه نبود و میدیدم اوضاع چجوریه ، ولی میگفتم نه ، نه من باور نمیکنم ، نمیخوام همچین چیزی رو قبول کنم.. تا میتونستم نذاشتم ذهنم باور کنه.

شب بدی رو صبح کردم.باید میرفتم سرکار و بعد دانشگاه. تمام سعی ام این بود که گریه نکنم ، و مدام به خودم میگفتم که امروز پیداش میکنم.

رفتم از خونه های پشتی یکی یکی در زدم و سوال پرسیدم، ولی ندیده بودنش. اگه خانواده ام میفهمیدن دعوام میکردن که ابرومونو بردی تو درو همسایه ، زشته. ولی من به این حرفا توجه نکردم و تلاشمو کردم. خب اکثرا درک نمیکنن این عشقارو.

هیچکس ندیده بودش. یکی از خونه ها یه کبوتر رو نشونم داد ، دقیق نمیدیدمش. یه پسر بچه تو کوچه بود گفت نه اون کبوتره منه ، نشسته اونجا. بهش گفتم من کبوترمو گم کردم و نشونه هاشو دادم ، و خونه خودمون هم بهش نشون دادم ، گفت باشه اگه پیداش کردم میام میگم.

رفتم توی کارگاه موزاییک سازی پشت خونه مون. یه محوطه باز داره.همونجایی که چندسال پیش پیداش کردیم.اونا کلی کبوتر داشتن ، رفتم داخل و بهشون گفتم ما یه کبوتر که تحت آزمایش و درمان بوده این حوالی گم کردیم ، قاطی اینا نیومده؟ (راستش در اینباره واقعیت رو نگفتم ، ولی خب مجبور بودم ، اونا مردای کارگر بودن نمیتونستن درک کنن که من عشقم رو گم کردم ). آقایی که اونجا بود راهنماییم کرد و رفتم کبوترهاشون رو نگاه کردم، اونجا پر از کبوترهایی بود که از اقوام دخترم بودن و خیلی شبیه‌ش بودن ، ولی خودش نبود.

داشتم میومدم بیرون صدای بال شنیدم ، بازم برگشتم نگاه کردم ولی نبود.

دیگه اومدم بیرون و به سمت محل کار پیاده شروع کردم که برم. همه‌ی تلاشم این بود که ناامید نشم ، ذهنم میگفت آخه دیگه از کجا میخوای پیداش کنی و ترس به دلم مینداخت ، ولی من با خودم تکرار میکردم که امروز پیداش میکنم ، حتما یه اتفاق خوب میفته، حتما حتما حتما… با خودم تکرار میکردمو میرفتم…

موبایلم زنگ خورد ، مامانم بود ، گفت : یه پسربچه اومده در خونه و میگه کبوترت رو دیده که پریده رو دیوار کارگاه موزاییک سازی.

تمام مسیرو دویدم و برگشتم و با عجله رفتم تو کارگاه. همه جارو گشتم ، نبود ، یهو بالا رو نگاه کردم و دیدم لب یه سقف پلیتی اون بالاها وایساده ، نمیدونستم چیکار کنم ، نمیتونستم برم بالا ، میخواستم گریه کنم. یهو صاحب کارگاه اومد گفت چیشده؟ اون یکی آقاهه گفت خیلی بالاست نمیشه رفت گرفتش. صاحب کارگاه یه نگاهی کرد و رفت جلو و از دیوارو میله ها به طرز باور نکردنی رفت زیر سقف پلیتی و دستشو برد و یهو گرفتش ، و اومد پایین. اومد دادش دستم.

دستام میلرزیدن ، و همون لحظه ای رو که تجسم میکردم رو داشتم میدیدم ، فقط میگفتم خدایا شکرت…

برگشتم خونه ، تا میتونستم بغلش کردم و بوسیدمش ، گذاشتمش تو خونه‌ش ، بهش آب دادم و غذا ، درو بستم و رفتم ، چون دیرم شده بود.

شب شنیدم که بقیه داشتن میگفتن ، فکر نمیکردیم پیدا بشه … و من به اونا که نه ، ولی به خودم گفتم ، “ولی من فکرشو کردم”…

میدونید ، اون اتفاق ، اون کمک ندادن‌ها ، اون ترس و دلهره ، باعث شد من کاری رو انجام بدم که هیچکس باورش نمیشد.

یاد گرفتم از چه زاویه ای با ذهنم برخورد کنم ، و از اون به بعد تونستم کارهای بزرگ دیگری رو تو زندگیم انجام بدم ، و این اتفاق رو بعنوان یه واقعیت میذاشتم جلوم که به خودم بگم ، دیدی اوندفعه تونستی ، پس اینبار هم میتونی…

استاد یه قانون رو گفتند که : وقتی ناخواسته ای پیش میاد ، اگر سعی کنی توجهت رو از رو موضوع ناخواسته برداری و بذاری رو چیزایی که بهت احساس بهتری میده ، در آخر جوری پیش میره که همه چیز واست خوب میشه و در نهایت تو خوشحال هستی. و درکل بجای پیدا کردن یک راه حل فیزی برای حل مسئله‌تون ، دنبال یک راه حل ذهنی برای بهتر کردن حالتون باشید.

واقعیت اینه که این کار همیشه جواب میده.

من اونموقع اینو نمیدونستم ، ولی جواب داد. واسه همینه که میگم قانون چه ازش مطلع باشیم چه نه ، داره کار خودشو انجام میده.. بسپارید به خدا ، به خدا اعتماد کنید ، همیشه.

خوشحالم که این فضا هست و میتونم حرف دلم و احساسم رو براحتی بیان کنم.

کاش بازم میشد یکنفر عشقم رو بده دستم و از خوشحالی گریه کنم..

امیدوارم بازهم بتونم به مدار درست برگردم.

قدر لحظه هاتون رو بدونید…

روزگار خوش 🌹