سریال زندگی در بهشت | قسمت 237 - صفحه 15 (به ترتیب امتیاز)

سلام بر استاد گرانقدر و مریم جان و همه دوستان عزیزی که بارها از خواندن کامنتتون لذت بردم و استفاده کردم

استاد عزیز، همه زندگی شما، همه نعمات و داشته هاتون بر شما مبارک.

اولین باری که دارم دیدگاهم رو مینویسم،مطالبم رو طی دو بخش بیان میکنم. 1*اول راجع به درخواست‌ها و آرزوهایی که داشتم در گذشته و الان بهش رسیدم میخوام بگم (تعداد زیاده، فقط دو تا رو برای مثال بیان میکنم.

الف: کلاس دوم دبستان بودم و سر جلسه امتحان (از اون مدل امتحانهایی که بچه ها قدیما توی حیاط مدرسه روی زمین بدون زیرانداز مینشستن و سوالات رو پاسخ میدادن) ،در حینی که مشغول امتحان دادن بودم یکباره متوجه یه دختر حدودا 4 ساله شدم که کنار مادرش که برای پرسیدن وضعیت درس بچه اش داشت با خانم معلم صحبت می‌کرد، ایستاده بود، این دختر خانم موهای بسیار خوش رنگ و طلایی و بلند داشت که دم اسبی بسته شده بود، خیلی زیبا بود و من عمیقا از دیدن این موهای بلند بسیار زیبا و خوش رنگ لذت بردم و چند دقیقه ای فقط نگاه میکردم به این موها ، دیگه اون روز گذشت و من دیگه چنین دختری رو ندیدم، تا اینکه درس و دانشگاه و… گذشت و من ازدواج کردم و بچه دوم من دختر شد، یه دختر مو طلایی و بسیار زیبا، اونقدر که وقتی خانواده عموی همسرم بعد از مدتها دیداری با ما داشتند، بعد از برگشت عمو به همسرش گفته بود چرا اعظم خانم موهای دخترش رو رنگ زده، حیف نیست دختر به این سن و سالی ( اون موقع دخترم سه چهار سالش بود)، که زن عمو بهش میگه نه بابا رنگ مو کجا، این موی واقعی خودشه، و بعد ها که موهای دخترم رو ناخواسته دم اسبی بستم، متوجه شدم موهای دخترم، شبیه همون موهایی که من در سن 8 سالگی دیدم

ب، و اما دومین خواسته من : من حدود 10 سالم بود که رفتیم شمال منزل یکی از دوستان که به تازگی خانه نو ساخته بودند، خانه بسیار زیبا که حکم یه کاخ داشت، خیلی شیک و کامل با همه امکانات، اون خانه و اون حیاط و اون دکوراسیون و اون هوای شمال بسیار لذت بخش بود و چشم نواز، همون زمان نقشه اون خونه رو خیلی پسندیدم و همیشه دوست داشتم اگر خواستم خونه ای رو داشته باشم ،بزرگ و با این نقشه و تصور ذهنی من باشه، تا اینکه شاغل شدم و به سن ازدواج رسیدم و باید خانه ای می‌داشتیم برای سکونت، و خوب چون اول ازدواج بود و امکانش برامون نبود، یه خانه خوب (البته نه اون مدل ایده آل من ولی برای اول ازدواج خیلی مناسب بود) خریدیم و ازدواج کردیم و صاحب دو فرزند، بعد از اینکه بچه ها بزرگ شدن و اون خونه جا نداشت تصمیم گرفتیم در زمینی که چند سال قبل خریدیم، خانه مورد دلخواهم رو بسازیم (که البته اون هم کلی هدایت خداوند بود برای انتخاب مهندس معمار و رسوندن پول و…) ،و من الان در خانه ای زندگی میکنم با همون مدل و معماری و پله های دوبلکس هندی و دقیقا امکاناتی که دوست داشتم.

اینها رو گفتم که تایید کنم سخن استاد رو و بگم بله واقعا انسان به همه خواسته هاش میتونه برسه

اما نکته دومی که میخوام بگم راجع به همزمانی اتفاقی که برای من افتاد و این سریال هست،، و اونم این بود که من با وجود اینکه همیشه سعی کردم چیزهایی رو که میخوام بخرم، ولی بازم با توجه به حقوق کارمندی دو دو تا زیاد کردم، چند وقت پیش رفتم که یه کفش اداری بخرم، چون احساس کردم کفش قبلی دیگه مثل قبل شیک نیست، در مغازه کفش فروشی یه کفش خیلی شیک دیدم که قیمتش 900 هزار تومان بود و من واقعا تا به حال کفش این قیمتی نخریده بودم، چهارصد تومانی زیاد خریده بودم ولی این قیمتی نه، خلاصه خیلی کلنجار رفتم با خودم ولی نتونستم ازش بگذرم و خریدمش، ولی از اون روز این کفش توی جعبه بود و فقط نگاهش میکردم و همچنان احساس می‌کردم گرونه و راستش گاهی به خودم میگفتم حیف نیست برای محیط اداره چنین کفشی، میخواستم هنوز زمان بگذره تا من آمادگی پوشیدنش رو داشته باشم، خودم بپذیرمش، تا اینکه امروز این همه کفش رو روی میز دیدم و به خودم حق دادم اون چیزی رو که دوست دارم بپوشم. این در حالیه که زندگی من، وسایل منزل، ماشین و… برای من ایده آل، ولی بازم احساس میکنم باور کمبود در پس ذهن خیلی از ماها عمیقا رخنه کرده و خیلی نیاز داره به کار کردن.

این دیدگاه رو الان از محل کار مینویسم و تا ننوشتم آروم نشدم، الان میرم که به کارهام بریم . سالم باشید و دل شاد در پناه الله یکتا