سریال زندگی در بهشت | قسمت 33 - صفحه 18 (به ترتیب امتیاز)

سلام به استاد عزیزممم و مریم جان شجاع

کارتون رو خیلی می‌پسندم، از اینکه تو دل ترس هاتون رفتید و دیدید که چقدر راحته و تنها یک ترس واهی بوده..

با دیدن این سریال که نشانم بود، این برداشت رو میکنم که باید برم به سمت چیزهایی که برام ترس به وجود آورده و حتی دقت نکنم که بقیه راجبش چی میگن من خودم گام به گام برم جلو و پیشرفت کنم، اولین نکته ای که برای من وجود داره اینکه وقتی این نشانم اومد من دیروز کوه بودم و وقتی از کوه بالا می رفتم و میدیدم که توانایی بالا رفتن از کوه رو دارم، اول از همه بخاطر این توانایی از خداوند تشکر کردم و دوم اینکه احساس خوبی داشتم نسبت به اینکه من دارم از شیب ها بالا میرم و این کار تمرکز زیادی میخواد از اینکه پامو دارم کجا میزارم و خیلی زیبا بود و یه نکته ی دیگه که وجود داره، این بود که من دیروز هدایت شدم به رودخونه ای که دقیقا منو یاد سریال سفر به دور آمریکا انداخت فکر کنم قسمت ۹ یا ۱۰ سریال بود

و متوجه شدم که دیدن اون زیبایی منو هدایت کرد به اونجا

اصلا نمیدونستم که اونجا رودخونه داره که توشم پر سنگه

تنها اونجا برای استراحت نشستیم و از آقایی که بقل ما نشسته بود پرسیدیم که آبشار بالا تره گفت آبشار همونی بود که پایین دیدید و بالا دیگه آبشاری نداره، ماهم دنبال آبشار بودیم و پایین تر دیده بودیم دیگه من گفتم بریم دیگه بالاتر که آب نداره، چون خیلی بالا اومده بودیم بعد بابام گف نه، بریم یکم دیگه بالا بریم، من گفتم باشه رفتیم و باورتون نمیشه دقیقا فقط چند قدم از اون رودخونه فاصله داشتیم یه ۵ قدمی برداشتیم بعد دیدیدم واووو چه رودخونه ای بلافاصله یاد سفر به دور آمریکا افتادم و گفتم من هدایت شدم

و تو اون فایل مریم جان گفتن بچه ها بیایید دستتونو بزارید تو آب ببینید چقدر خنکه و من به یاد اون فایل دستمو گذاشتم تو آب و کفشمو در آوردم و رفتم تو اب و واقعا زیبا بود صدای آب، طبیعت بکر خیلی زیبا بود

میخواستم بگم که من بعد دیدن اون فایل از مریم جان، دلم خواست که منم همچین جایی باشم و هدایت شدم

و منم مثل مریم جان که گفتن هر وقت هر زیبایی رو میبینم تشکر میکنم و از خدا میخوام زیبایی های بیشتری رو نشونم بده، و فرکانسمو بالاتر ببره، و منم اینو خواستم و تحسین کردم، و تو همون رودخونه سنگ هاش خیلی سر هستند و آدم باید مراقب باشه من راه میرفتم تو اب و به این فکر میکردم که اگر برم تو دل ترسام بعدا که یادم میوفته به خودم افتخار میکنم، مخصوصا اینکه از یه جا که ارتفاع کوچیکی داشت رد شدم و آروم آروم تمرکز میکردم که پامو کجا بزارم بهتره.. و وقتی با بالا رسیدم خیلی خوشحال بودم و با افتخار راه میرفتم، واقعا همینطوره خدا میدونه قراره که چیزهایی رو تجربه بکنم اما همش برمیگرده به حرف استاد که تو با این کار عزت نفس خودت رو بالا میبری

و موقع برگشتن، دوستانی که کوه رفتن میدونن که پایین اومدن از بالا رفتن سخت تره، و من باز هم بدون کمک کسی فکر میکردم و از خدا کمک میخواستم که پامو کجا بزارم

و حتی هفته ی پیششم که کوه بودیم من وقتی داشتم از کوه بالا میرفتم، به این فکر میکردم که چقدر تمرکز مهمه، اگر تمرکز نکنی و فقط بری ممکنه باسرعت هر چه تمام برگردی و زمین بخوری، و پایین اومدن هم همینطور، وقتی به این فکر میکردم که پایین اومدن چقدر سخته، یاد حرف استاد افتادم که میگفتن درسته که زمان میبره و سخته که آدم خودش رو تغییر بده و فرکانسشو بالا ببره ولی بدتر از اون متوقف شدنه، که با سرعت هر چه تمام و سخت تر و دردناک تر سقوط میکنیم

و البته اینم بگم که رفتن به کوه، هفته ی پیش هدایت خدا بود که انگار جهان داشت با من حرف می‌زد

خدایا سپاسگزارم

نمیخواستم کامنت بزارم اما یه حسی منو دعوت کرد این کارو بکنم و امیدوارم شمایی که این کامنت رو میخونید، شجاعت انجام کارهایی که به تاخیر میندازی و می‌ترسی در درونت ایجاد بشه، و اینو هرگز نباید فراموش کنیم اگر ما قدم برداریم خداوند کمکمون میکنه

دوستدار شما مهدیه جون 💖