توحید عملی | قسمت 9 - صفحه 1

سلام بهارِ نازنین.

خیلی لذت بردم از خوندن کامنتت.

مخصوصا وقتی در مورد باور فراوانی و توحید نوشتی.

خیلی لذت بردم از نتیجه ای که رسیدی:

و بعد وقتی که روی این دو مقوله مشغول کار بودم، به این نتیجه رسیدم که نمیشود توحیدی بود و به کمبود اعتقاد داشته باشی.

به این نتیجه رسیدم که یکی از ارکان توحید باور به فراوانی است.

مرسی بهار جان از کامنتت.

مرسی برای نوشتن مثال های فراوانی.

مرسی که از ایمان و توحیدی بودن بانو پروین اعتصامی نوشتی.

خیلی شعر قشنگی سروده، کیف کردم وقتی استاد داشتن میخوندن.

در پناه خدا، شاد و سلامت و خوشبخت و ثروتمند باشی عزیزم.

برات آرزوی موفقیت دارم در مسیر رسیدن به خواسته ها و اهدافت.

خدایا شکرت برای روزی های غیر حسابِ شگفت انگیز امروز و امشب

سلام سعیده جانم

وای از دستِ تو دختر

خنده آوردی روی لب هام

البته با صدا خندیدم، نه فقط یه تبسم کوچول موچولو…

امروز میخواستم برات کامنت بذارم، چیزی بگم، نمیدونستم کجا…

خودت با این پاسخ بانمکت به رضوان جون بهم گفتی کجا بنویسم…

اینجای کامنتت خنده دیگه مقاومتشو شکست و رها شد در فضای اتاق:

ی خودکارم پرت کردم اون سمت کلاس،الهی که در زمان مناسب ،اصابت کنه به کله ی حمیدِحنیف :))))

میدونی در لحظه چی گفت قلبم:

امروز خیلی تو توحید و شناسایی اش بررسی میکردم، و الان به این باور رسیدم که تو با خندوندنِ من و بقیه عبادت کردی، یعنی با خدا ارتباط برقرار کردی، یعنی خدا رو ستایش کردی…

تو کشف و شهودهام به این نتیجه رسیدم یعنی درک کردم خدمت به خلق، شاد کردنشون، به روی خلق لبخند زدن خودش عینِ عینِ عبادت محسوب میشه.

تو با کامنت هایی که مینویسی عبادت میکنی.

چون یادآوری میکنی نکات مهمی رو به بقیه.

چون از قرآن مینویسی و یه نفر مثل من که اصلا ارتباطی با قرآن رو نداشتم، علاقه مند کردی، تشویق کردی برم سمت قرآن…

شوخی هایی که میکنی، خاطراتی که مینویسی از خودت، طنازی هات، دلبری هات، نوشته هات، عشق و عاشقی های توحیدی ات با خدا، توکل هات وقتی میترسی، اعتمادت به خدا و مدلِ چسبیدن به خدا، مدلی که تو اغوشِ خدا هستی و اینو تو کامنتهات به اشتراک میذاری سخاوتمندانه با بقیه و …

همه اینا عبادت هستن سعیده جانِ شهریاریِ عزیزم.

ماچِ سمانه جانِ صوفیِ عزیزِ دلم، به روی ماهِ سعیده جانِ شهریاریِ تو دل برویِ طناز.

اونجا که میگی داری نارنگی پوست میکنی زیرِ میز، تصویرسازی شد سریع تو قلبم و لبخند زدم.

اونجا که گفتی امیدواری خودکارِ پرتابی صاف بخوره تو کله ی حمید حنیف، تصویرسازی شد و خنده ام گرفت.

اونجا که نوشتی آقا اسدالله زرگوشیِ نازنینِ سایت، برگشته چپ چپ نگاهت میکنه سریع تصویرسازی شد تو ذهنم و اینبار قهقهه زدیم…

این چه خبرتوووووونه آقا اسدالله عالی بود، عالی.

آقا اسدالله البته تا برگشت دید سعیده ی شیطون بلاست، بلافاصله لبخند نشست روی لب هاش و سری تکون داد و گفت امان از دستِ این وروجکِ کلاس …

استاد عباس منش هم لبخند میزنه، میخنده، یه شوخی هم خودش اضافه میکنه به کلاس و کل کلاس از خنده میره روی هوا…

خدا هم کلا کیف میکنه با ما شاگردهاش.

به دونه به دونه مون.

کلی قربون صدقه مون میره، کلی ذوق مون رو میکنه که همه تو کلاسش هستیم…

شیطانِ بی تربیتِ بی ادب هم اخراج شده از این کلاس…

اسم این کلاس چیه؟

توحید

تو شروع کردی، من ادامه دادم، البته که من و تو ننوشتیم…

زهرا جانِ نظام الدینی هم لبخند ملیحی روی لب هاشه و آرامش داره از صورتش میریزه…

عارفه جان، از اون ور تند تند این لحظات ناب و حس های خوب رو شکار میکنه و تند تند تو دفترش مینویسه.

سید علی جان خوشدل نشسته کنار همسر زیبا و مهربونش و دارن از زیبایی های مسیر صحبت میکنن با هم.

خانم شایسته جانم، دوربین موبایلش آماده به کاره و داره از همه مون ویدئو میگیره، داره زیبایی ها و نکات مثبت رو شکار میکنه، به به از این ویدیوی باکیفیت، چه تدوینی بکنه مریم جانم..‌.

حالا ببینیم چه موسیقیِ دل انگیزی بذارن رو این ویدئو…

فاطمه جان هم هست، رضوان جانم کنار خودته داره شوخی و شیطنت میکنه، حمید اقای حنیف هم هست، خیلی از بچه ها هستن، خانم سلیمی جانم هم هست، آقای رضا احمدی هم مشغول نوشتنه تو دفترش.

و سایرِ دوستان که انقدر زیادن از ذهن من برنمیاد اسمشونو بنویسم…

خدا خودش میدونه کیا هستن، همین مهمه…

دانشجویانِ این کلاس، هر کی کامنت رو میخونه خودش حس میکنه و متوجه میشه که توی کلاسه.

وگرنه که مهم نیست اسم چند نفر تو این کامنت نوشته میشه یا نمیشه…

خدا رو شکر میکنم سمانه هم هست، سمانه صوفیِ نازنینم.

خیلی خوشحالم که هستم…

خیلی خوشحالم که این همه، این همه، این همه، این همه، دوست توحیدی رو یه جا دارم میبینم.

انقدر این کلاس بزرگه که تهِ کلاس معلوم نیست…

شاید سمانه، نیمکتش تو این کلاس جابه جا شه، بیاد جلو بره عقب، اما خوشحالم داخل این کلاس شدم.

حضور تو این کلاس خودش عینِ عینِ نعمت و روزی هست، این اصله.

خدایا مرسی در باز شد برام، دسترسی ام به این کلاس باز شد.

سپاس گزارتم خدایا.

خدایا خودت هوامونو داشته باش همیشه داخلِ کلاس باشیم و بمونیم…

من همیشه امید دارم بهت خدا جانم.

سعیده جان مرسی از شوخ طبعی ات در این کامنت.

شاد شدم.

سعیده جان من بارها خواستم لینکی که تو صفحه آشناییت با سایت گذاشتی رو پیدا کنم نتونستم، هر کاری کردم این لینک فقط میاد تو صفحه «الگوهای موفق» در خانواده صمیمی عباس منش، نمیره مستقیم رو کامنتت.

اگه راهی هست پیداش کنم بگو بهم لطفا.

خدایا مرسی از امروز

سلام به فرزانه ی نازنینم.

فرزانه جان دو بار اومدم امشب برات بنویسم، اما هر بار اجازه ی ارسال نیومد…

تا اینکه شب، تو مسیر برگشت به خونه تو ماشین، که شعرِ جنابِ سناییِ هنرمند و توحیدی رو با نامِ مَلِکا، با صدای محسن چاووشیِ نازنین (تیتراژ برنامه زندگی پس از زندگی) رو گوش دادم و برای بار بی نهایتم دلم ضعف رفت براش، دلم قنج رفت براش.

(شعرش رو برات میذارم اینجا.)

همونجا حس کردم پاسخِ تو این شعره، این آهنگه، باقیش با خودت، من تا اینجاشو حس کردم.

خیلی ازت ممنونم برای کامنتی که برام نوشتی و فرستادی، نور شد تو قلبم.

ممنونم که انقدر زیبا مینویسی برام…

از سمانه صوفی به فرزانه جانِ ارزشمند:

عاشقتم

ماچ به روی ماهت

میدونی چیه فرزانه جان؟

من هر بار عشق، مهر، لطفی دریافت میکنم از دست های مهربان خدا تو زندگیم، تشکر میکنم ازشون و خوشحال میشم خیلی…

بلافاصله یادم میوفته این مهر و محبت از طرف خداست که از طریقِ دست هاش رسونده دستم…

من سپاس گزارِ خدای مهربونم هستم واسه هر ثانیه برای نعمتها و محبتش.

خوشحالم و سپاس گزارِ خدا که پیک اش شدم و پیامش رو رسوندم دستت.

سمانه خوشحاله، هم برای تو و هم برای خودش.

فرزانه جانم، ممنونم از تحسینت، از پیام های مهرانگیزت.

پر شوریِ پیام ها اعتبارش از خداست، من خوشحالم سعادتِ تایپشون رو دارم، سعادت دارم تو مسیر هستم و حس میکنم، عمل میکنم، تجزیه تحلیل میکنم خودم رو و مینویسمشون.

برای همه ی پاسخ هایی که مینویسی برام ممنونم.

برای پاسخ قبلیت هم ممنونم، دکمه پاسخ نداشت وگرنه همون لحظه دلم میخواست ازت تشکر کنم و بگم که چقدر خوشحال شدم پیامتو خوندم و نقطه آبی، پیکِ خدا، تو بودی و برام عشق رو هدیه آوردی.

هر بار داری برام عشق رو هدیه میاری، ممنونتم با قلبم.

پیامت صاف میره میشینه روی قلبم، نور میشه توی قلبم.

ممنونم از خدا که دوست های شگفت انگیزی مثل تو رو وارد زندگی و لحظاتم کرده.

این شعر شگفت انگیزه، به نظرم به شدت توحیدیه، با قلبی باز بخونش، نوشِ جونت، لذتش گوارای وجودت فرزانه ی ارزشمند و محبوبِ خدا:

….

خدایا شکرت برای روزی های حساب و غیر حسابِ فراوانِ امروز و هر روز

سلام مینا جانم.

از پاسخِ آقا رضای احمدی به این کامنتت، رسیدم اینجا …

کنجکاو شدم ببینم چی نوشتی که آقا رضا تحسینت کرده…

شروعِ طوفانی، قلبم کنده شد نوشتی صبح درخواست دادی، ظهر اجابت شد…

اونم نه معمولی اش، با کیفیتی بالاتر از چیزی که تو انتطار داشتی…

قلبم کنده شد از جاش که نوشتی:

برای اینه که هنوز نفهمیدی باید به خدا تکیه کنی… نه به خودت.

نوشتی:

دو روزه فقط به خودم میگم مینا دیگه چجوری بهت ثابت کنه که بابا تو فقط از من بخواه… بقیه ش رو بسپار به من.من از زمین و زمان آنچه لازمه برای رسیدن تو به درخواستت، برات میفرستم.

این خودِ خودِ اصلِ جنسِ باورِ توحیدیه.

دلم قنج رفت برات…

اینکه توی قلبت چه حالی شدی…

اینجور وقتا که سیم وصل میشه با خدا، من میگم تهِ دلِ آدم یه طورِ به خصوصی قنج میره، یعنی این حس رو نمیشه تو کلمه آورد، کلمه ظرفیتش خیلی کمه که بتونه اصلِ مطلب رو اَدا کنه…

اشک، میشه یه ابزارِ انسانی که نشون میده آدم قلبش پاک و صیقلی شده، شده جایگاهِ خدا، سیاهی هاش، کدری هاش پاک شده، شده زلال عینِ آبِ رودخونه ای که سنگ های کَفِش معلومه…

نوشِ جانت این حسِ ناب.

من دنیا رو رام میکنم برای تو.‌.

انگار همه کار و زندگیِ خدا اون لحظه منم، فقط منم، منم و منم…

چقدر قشنگه چیدمان و زمان بندیِ خدا.

کاملا آن تایم، بدونِ ذره ای زود یا دیر شدن…

هر جا اعتماد کردم به خدا، بعد آروم شدم، خوشحال به ادامه ی زندگیم پرداختم، رسیدم…

که اگه واسه چندین ثانیه و نه چندین دقیقه، این دم و بازدم قطع بشه تو مُردی!!

یا خدا…

این ذهن از پَسِ شمارش و به یاداوریِ تعداد نعمتها در هر لحظه و روز به سختی برمیاد…

خدا خودش سپاس گزارترمون کنه…

روزایی که تعداد سپاس گزاری هایی که مینویسم بیشتر از قبل میشه کلی خودمو تشویق میکنم، که آفرین سمانه، بهتر دیدی، بهتر درک کردی، بهتر حس کردی…

بعد میبینم بازم کمه…

جدیدن به همه ی ابزارهام (حواس پنجگانه+ حس های درونی ام+ درک ام) گفتم بچه ها شهمت کنین با هم سپاس گزاری کنیم، فقط منتظرِ نوشتن تو دفتر نباش سمانه…

همون لحظه که زیبایی رو میبینی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که نعمتی نوشِ جان میکنی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که زیبایی رو میشنوی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که یه نشونه میفرسته برات خدا، بگو الهی شکر.

همون لحظه که کامنت خوبی میخونی، یا مینویسی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که حست خوبه، خوشحالی، آرومی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که احساس امنیت میکنی، روابط خوب داری، بگو الهی شکر.

همون لحظه که میری خرید، داری محصول رو برمیداری بذاری تو مشما، بگو الهی شکر.

همون لحظه که داری کارت میکشی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که نونِ تازه رو نانوای محترم میده دستت، بگو الهی شکر.

همون لحظه که صبحِ زود بیدار میشی، بگو الهی شکر.

اینکه هم بیدار شدی زود، هم زنده ای، هم فرصت داری امروز هم خلق کنی زندگیتو همونطور که خودت دوست داری، همونطور که تو ستاره قطبیت مینویسی.

همون لحظه که بوی خوشی به مشامت میخوره، بگو الهی شکر.

همون لحظه که پیام، خبر، تماس خوبی دریافت میکنی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که خودِ نازنینت رو توی آینه میبینی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که لباسِ زیبایی میپوشی که خودت کیف میکنی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که لذت میبری از انجام کاری، یا تجربه ی حسی خوب، بگو الهی شکر.

همون لحظه که صدای پرنده جان ها رو میشنوی، سگ ها و گربه های عزیز دل رو میبینی و باهاشون سلام علیک میکنی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که سلام میدی به ادمها، لبخند میزنی بهشون، احوالپرسی میکنی باهاشون، بگو الهی شکر.

همون لحظه که سیم ات وصل میشه به خدا، بگو الهی شکر.

همون لحظه که مهربونی میکنی، یا مهربونی میبینی، یا در حقت مهربونی میشه، بگو الهی شکر.

همون لحظه که بادِ خنک یا سایه، بارون، برف میرسه بهت بگو الهی شکر.

همون لحظه که میری پیاده روی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که خانواده و عزیزانت رو میبینی، بغلشون میکنی، صداشون رو میشنوی، پیامشون رو میخونی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که با شجاعت و جسارت کاری رو انجام میدی که قبلا نمیتونستی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که هدیه ای دریافت میکنی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که روزی حساب، غیر حساب، نعمت، برکت، ثروت دریافت میکنی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که فایل خوب گوش میدی یا میبینی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که آگاهی و درس دریافت میکنی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که وسایلت دستت هستن و داری استفاده میکنی بگو الهی شکر.

همون لحظه که نعمتهای توی زندگیتو میبینی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که میبینی سالمی، بگو الهی شکر.

همون لحظه که آشپزی میکنی بگو الهی شکر.

اصلِ کلام، دست نگه ندار، معطل نکن برای سپاس گزاری…

همون داغ داغ انجامش بده…

سریع ترین راه هم، همون گفتنِ اون لحظه است…

بگو الهی شکر سمانه

بگو الهی شکر سمانه

به قولِ مامانم:

سمانه اگه 1000 بار خدا رو شکر کردی، بازم 1000 بار دیگه خدا رو شکر کن، بازم ادامه بده…

مینایِ جان:

ممنونتم که بهم انگیزه دادی اول خودتو تحسین کنم برای مسیرت، برای تلاشت، برای تعهدت به رشد.

و بعد این انگیزه رو دادی که با خودم گفتگو و تحلیل کنم…

حقیقتا که اینجا شده دفتر مشقِ من به قولِ آقا حمیدِ عزیزِ امیری مون، حمیدِ حنیف مون.

چشمام قلبی قلبی شد برات از بس که دلبرانه نوشتی:

احساس میکنم دوست دارم به زندگیم مثل یک سریال نگاه کنم و ببینم که خدا کجاها دنیا رو برای من رام کرده که من در امان باشم و در آرامش و لذت زندگی کنم اما نمرود درونم سرکشی کرده و فکر کرده این منم که قدرت داشتم و خودمو ساختم.

دوست دارم بشینم به زندگیم نگاه کنم و ببینم خدا کجاها ابر و باد و مه و خورشید و فلک رو دستور داده تا برای من رام باشن و من حتی به اندازه ی سر سوزنی بابتش از خدا سپاسگزاری نکردم که هیچ…پیش کش…

تازه شرک ورزیدم و همه ی این نعمتها رو از خودم یا دیگران دونستم…

ماچ به روی ماهت مینا جان.

آقا رضای احمدی به حق، تحسینت کرده.

این کامنت ازش نور میباره.

حسِ خوب میباره.

ممنونتم که نوشتیش، منتشرش کردی مینا جانم.

خدا با فضلِ خودش باهامون رفتار میکنه.

خدایا شکرت برای ثانیه به ثانیه ی زندگیم…

اون لحظه هایی که پرده های شرک میرن کنار، نور توحید میتابه به قلبم، دستهامو باز میکنم که بغلت کنم، دستم میره روی قلبم، لبخند میاد روی صورتم…

اونجاست که با علائم فیزیکی، خودمم میفهمم سیم ام وصل شده و اشکم هم سرازیر میشه.

الهی شکرت 1000 بار، بعدش بازم 1000 بار، همینطور ادامه دار…

سلام در این صبح، ظهر دل انگیزِ چهارشنبه 11 مرداد 1402 از سمانه به همه ی جهان.

سلام به فرزانه جانِ ارزشمند و خوشرو و خوش سخنِ خودم.

یه کامنت تا بیاد کامل شه ویرایش شه، ارسال شه، ممکنه از صبح شروع شه تا شب به سرانجام برسه :)

صبح تو پیاده روی داشتم سلام علیک میکردم با جهان، یهو یاد سعیده جانم افتادم که از خواب بیدار میشه میگه:

سلام خدا جونم، من بیدار شدم، دوباره اومدم….

و عشق و عاشقی هاشو آغاز میکنه با خدا.

یه گربه ای تو پیاده رو لم داده بود، سلام کردم، گفتم راحت باش، بخواب، یه بوس دستی فرستادم براش و به آرامی رد شدم.

و خوشحالم که تو همون وضعیت راحتی موند، عاشقِ لحظاتی هستم که وقتی رد میشم از کنار حیوانات، انقدر احساس امنیت و راحتی دارن که نمیترسن، تغییر وضعیت نمیدن…

الهی شکر برای صلحِ بین مون.

اسم این فایل توحید عملی9 هست…

یه لحظه فکر کردم چیزهایی که میخوام تایپ کنم، متناسب با این فایله، و دیدم بله، کجا بهتر از یه فایلِ تخصصی توحید…

صبح تو پیاده روی داشتم گپ میزدم با خدا و تشکر میکردم که جواب سوالم رو خیلی شفاف داده، اینکه روی کدوم دوره کار کنم، چی گوش بدم …

خیلی قاطی شده بود تو ذهنم که کدوم دوره یا فایل، الان نیازِ من هست تو این مرحله؟

رفتم و رفتم و رفتم تا منو به جواب رسوند…

توحید

تمام توجهت رو بذار روی توحید

از توحید به همه ی خواسته هات میرسی سمانه.

همینطوری داشتم مرور میکردم و سپاس گزاری که چشم خورد به اسم کوچه ای که داخلش بودم:

پرستش

دوباره یه دونه از اون لبخندها اومد روی لبم که خدا جونم حواسم بهت هستا که الان بهم نشون دادی…

مسیر پیاده روی هام اغلب هدایتیه، آگاهانه انتخاب کردم من مسیر رو انتخاب نکنم، جریان هدایت منو ببره و برگردونه، چون اینطوری کلی زیبایی و امنیت و حس خوب بهم میده.

صبح بدونِ دخالت جریانِ اگاهِ سمانه، از یه پیاده رویی منو برد که دقیقا برگشت منو از همونجا خارج کرد، درسش رو در لحظه گرفتم:

میخواست نظم و چیدمان و برنامه ریزیِ دقیقِ هدایت رو بهم نشون بده.

من تو جریانِ هدایت برای مسیر پیاده روی اصلا دخالت ندارم، یعنی نه میدونم این کوچه پس کوچه و خیابونهایی که میگه برم و برگردم دقیقا از کجا سر در میاره، فقط میدونم که میدونه من سرسبزی و طبیعت جذاب میخوام تو مسیر، خنکی و سایه و باد میخوام، دالان سرسبز میخوام، دقیقا همونارو هم بهم میده…

بین مسیر ساختمانی رو دیدم که روی دیوارش پر شده بود از برگ های سبزِ روشن و خوشرنگ.

انگار دیوار لباس سبزِ طرح دار و خوشگل بپوشه…

بلافاصله گفتم الهی شکر، منو آوردی از اینجا که اینو نشونم بدی…

حقیقتا تو هدایت، داره زیبایی های بیشتر رو بهم نشون میده…

مثلا تا میام بگم از این ور برم چون دوستش دارم، میگم بله، اجازه بده خدا قشنگتر از اون رو بهت نشون میده، گاهی هم بعد از یه مسیر جدید و متفاوت یهو میبینم دقیقا سر و کله ام جلوی هم مسیر دلخواه خودم پیدا شده…

یعنی در نهایت منو وصل میکنه به چیزی که خوشحالم میکنه، منتها از بهترین مسیر…

صبح داشتم فکر میکردم خب من همیشه درخواست مسیر خنک و سایه و باد میدم برای پیاده روی که بیشتر لذت ببرم، حالا زمانی که کمی آفتاب بهم میخوره چی؟

اون نمیشه نعمت؟

جواب اومد اونم چه جوابی…

وقتی تو توی هر لحظه توی هر چیزی، خدا رو ببینی و حس کنی، همه چیز برات میشه نعمت، میشه جواهر، میشه برکت، میشه خدا، عطرِ خدا، نورِ خدا.

خورشید گرمه داغه میدونم، وقتی تو فکرت این نشونه ی خدا باشه، یعنی خدا رو داخلِ همه چیز من جمله خورشید هم ببینی، دیگه خورشید داغ نیست برای تو، میشه گرمای قلبت، میشه انرژی که اومده یه خیری به تو برسونه …

و یاد حضرت زینب ع افتادم که جلوی چشمش بدنِ بی جانِ برادر و خانواده ی برادرش رو میبینه و میگه:

من چیزی جز زیبایی ندیدم

یا خدا از این حجم از تقوا

از کنترلِ ذهن…

دیروز یه کامنت از آقا رضای احمدی خوندم که نوشته بودن امام حسین ع توی همه ی اون سختیِ عاشورا، خدا رو میدید برای همین انقدر عاشق بود، هیچ ترسی نداشت، هیچ غمی نداشت…

عینِ عینِ توحیده.

چقدر تقوا و کنترل ذهن.

به شدت تحسینشون کردن برای تقواشون، کنترل ذهنشون…

اینکه تو سختی، نه اونم سختی های معمولی، سختی های جانکاه، انقدر بتونی ذهنت رو کنترل کنی که شیطنت نکنه، مهارش کنی، همه ی توجه و فوکوس ات باشه روی خودِ خدا، عشق به خدا، توجه به خدا…

پیامبران، امامان به شدت برای من قابل احترام هستن به واسطه ی کنترل ذهنی که داشتن، تقوایی که داشتن، اونا تلاش کردن تا رسیدن به تقوا، منم اگه تلاش کنم ذهنم رو کنترل کنم بهتر، میتونم دقیقا تو همون مسیر باشم هر لحظه، تفاوتش به میزانِ تعهد من به کنترل ذهنمه…

توحید اصله، و همه چیز حولِ محور توحید میچرخه…

هر چی به این محور نزدیکتر باشم، زندگیم از همه لحاظ بهتر و بهتر و بهتر میشه.

خیلی سپاس گزارم که وارد مسیر شدم و دارم تلاش میکنم.

به اندازه ی تلاشم، جایگاهم پیشِ خدا بهبود پیدا میکنه، خدا منو همیشه دوست داره، حالا نوبت منه نشون بدم چقدر دوستش دارم و این دوست داشتن رو در عمل بهش نشون بدم…

دیروز یه کامنت نوشتم برای یکی از دوستانِ عزیز توحیدی ام تو این سایت…

تو همون کامنت هدایت شدم بنویسم چطوری سپاس گزاری کنم، از چه چیزهایی سپاس گزاری کنم و بگم الهی شکر…

همون شد درمانِ خودم.

ظاهر کامنت این بود که برای دوستم نوشتم، اما برای من بود…

دوباره از زبان سمانه برای سمانه…

این برای من عینِ اعجاز میمونه…

شگفت زده ام میکنه هر بار…

که جوابِ خودمو، خودم تایپ میکنم برای خودم…

و چقدر لذت بردم از سبک جدید سپاس گزاری ام…

چون آسان کرد بر من آسانی هارو…

این روزها به لطف خدا، نشانه ها همچنان پرقدرت ظاهر میشن.

به لطف خدا، قدرتِ خلقِ زندگیم، عالی جلو میره.

هدیه های خدا رو دریافت میکنم، وقتی که سپاس گزارم، ذهنمو کنترل میکنم…

فرزانه جانم، هدایت همیشه راستگوترینه، زیباترینه، بهترینه، کامل ترینه.

خوشحالم که با این شعر سابقه ی دوستی داشتی و داری.

شعر ملکا، بارها اشک منو در آورده، از بس داخلش باورهای توحیدیِ ناب داره…

دلم قنج میره اونجا که میگه:

همه کمی تو فزایی، همه بیشی تو بکاهی

وای وای

همین یه تیکه باور قویِ ثروته.

خودش کم رو زیاد میکنه.

زیاد رو کم میکنه.

چقدر فرکانسِ شنیدن از خدا، ویژگی هاش، اسم هاش بالاست…

قوتِ قلب میده به آدم.

این شعر انقدر جا داره واسه تفکر که حد نداره…

جنابِ سناییِ توحیدی، دمت گرم آقا، که به هدایت چشم گفتی و این شعر زیبا رو سرودی.

فرزانه جانِ جانان، مرسی برای تحسین هات، عشقی که هدیه میدی به من هر بار، ماچ به روی همچون ماهت.

دیروز یه کامنتِ پاسخ نوشتم، بعدش حس کردم درصدِ قلبی بودنش زیاد راضی ام نکرده…

پیام رفت و دست من کوتاه از حذف یا هر چی…

یعنی اجازه نداشتم بهش دست بزنم خودمم فهمیدم…

کنترل کردم ذهنمو تا امروز صبح:

متوجه شدم سمانه خانم وقتی شما تو جریان هدایت قرار میگیری و مینویسی، اصولا کنترل با تو نیست که خوشت بیاد یا نیاد، که فکر کنی پیام خوبی نوشتی یا ننوشتی.

مگه تو مینویسی که میخوای محک بزنی خوبه یا نیست؟

من قانع شدم

من سکوت

من تسلیم…

درک کردم حتی پیام‌هایی که ظاهرشون معمولی تره (این معمولی از ذهن آدم میاد وگرنه هیچ کدوم معمولی نیستن، خاصن، حتی پیام‌هایی که چند خط هستن، شاید فقط تحسین باشن یا هر چی، اونا ماموریت خودشون رو دارن که در درک من نیست…

همینو بدون سمانه که هر چیزی در این جهان ماموریت خودشو داره، تو بسپر به خدا، خودتو بکش کنار دختر خوب.

ماچ بهت سمانه جونم، قربونِ صورت ماهت برم من.

الهی شکر برای نقطه ی آبیِ امروز: هدیه ی فرزانه جانم برای من، و نوشتن این کامنت.

الهی شکر برای سورپرایزهای الان

به قولِ شعر تیتراژ مثل هیچکس که احسان جان خواجه امیری به زیبایی میخونه:

آدما میان و میرن، هیچکی جز تو موندنی نیست.