روزشمارِ تحول زندگی من | فصل 1 - صفحه 190

به نامخدا

به لطف خدا

و در راه خدا

خدای خوبم رو سپاسگزارم بخاطر نعمت هدایتم و ازتون ممنونم اساتید عزیزم

هجدهمین برگ سفرنامه توحیدی من

اینکه ما چه باورهایی داریم و باورهامون چه نقشی توی خلق زندگیمون دارن رو شاید هیچ کجا مثل باور لیاقت نشه درکش کرد جایی که هر چقدر هم که ما بتونیم هزاران بهونه و دلیل برای نرسیدن به موفقیت هامون داشته باشیم بازم در درون خودمون و جایی که شک و تردید هامون سراغمون میان کاملا برامون واضح میشه که دلیل تمام عدم موفقیت هامون کمبود باور لیاقتی هست که در درون خودمون حس میکنیم برا همین من اومدم و یه پروسه برای ساختن باور لیاقت تو ذهنم درست کردم که 5 مرحله داره به این شکل:

1.هست

2.میشود داشت

3.دارند

4.میتوانم داشته باشم

5.دارم

اولین مرحله اینه که ما باور کنیم که اون خواسته ما وجود داره چیزیه که تو جهان موجود هست و باور کنیم که اگر به چشم نمیبینیمش به این خاطره که تو مدار یا فرکانس دیدنش نیستیم و یا اینکه هنوز نتونستیم به مدار خلق کردنش برسیم

دومین مرحله اینه که بپذیریم که اون خواسته دور از دسترس نیست و میشه بهش دسترسی پیدا کرد شاید الان نشه ولی با کار کردن روی خودمون میشه بهش برسیم

سومین مرحله پیدا کردن الگو هاییه که اون خواسته رو دارن و ازشون درس گرفتنه

چهارمین مرحله باور به اینه که من هم میتونم به اون خواسته برسم و توانایی داشتن اون خواسته رو دارم میتونم این لیاقت و شایستگی رو در درون خودم به وجود بیارم تا بهش برسم

و آخرین مرحله هم اینه که اون خواسته تو زندگی ما نمود پیدا میکنه و ما داریمش و ازش لذت میبریم خدا رو شکر که به من این آگاهی رو داد تا بیام و با شما عزیزانم در میون بذارم تا هم خودم خوب زندگی کم و هم به بقیه برای خوب زندگی کردن کمکی کرده باشم

خدایا شکرت

به نام خدا

به لطف خدا

و در راه خدا

خدای خوبم رو سپاسگزارم بخاطر نعمت هدایتم و ازتون ممنونم اساتید بزرگوارم

هفدهمین برگ سفرنامه توحیدی من

خدای خوبم رو سپاسگزارم که نعمت هدایت رو بهم داد هدایت رو میشه توی کوچکترین چیزها هم دید همین الان داشتم یه کامنت دیگه مینوشتم که خیلی ریز بهم گفت یه جایی از وجودم شرک هست چیزی که فکرش رو نمیکردم اما خدا روئ شکر که بهم گفت و هدایتم کرد.

همیشه دلم میخواست هر کاری رو میکنم برای دل خودم باشه ولی گاهی میشد که کاری رو صرفا برای خوشایند دیگران انجام میدادم و همه ما میدونیم که ته این ماجرا به کجا ختم میشه الان که داشتم کامنت مینوشتم یک لحظه به ذهنم خورد که یجوری کامنت بنویسم که بقیه ازش لذت ببرن اکا همون لحظه خدای مهربون من بهم الهام کرد که تو چیکار به بقیه داری مگه قرار نشد فقط روی من حساب کنی چرا میخوای چیزی رو برای خوشایند دیگران بنویسی اصلا مگه دیگران تو زندگی تو چه جایگاهی دارن؟ بهم گفت بیخیال بقیه اصلا تو چیکار به اونا داری فقط من هستم و تو این مهمه حالا چه فرقی میکنه که کی چه فکری میکنه اگه من و تو قراره با هم باشیم دیگه آیا مهمه که نظر فلانی ها درباره کارا و رفتارت چیه؟ دیگه آیا مهمه که بقیه چی میگن؟ حتی اگه آدم های هم فرکانست باشن که دارن اینجا کامنت هات رو میخونن؟ ولشون کن فقط من و تو هستیم که تو هر لحظه باید کنار هم باشیم فقط من و توییم که رابطه مون مهمه فقط من و توییم که کلی با هم کار داریم فرقی نداره توی چه وضعیتی باشی فرقی نداره کجا و با کی باشی هر کاری رو هر فکری رو هر حرفی رو هر چیزی رو که برای کس دیگه جز ممن انجام بدی شرکه حواست به رفتارات باشه من دوست دارم و دلم میخواد هر لحظه تو رو در آغوش خودم ببینم پس از من فاصله نگیر

خدا رو شکر که اینو فهمیدم

خدایا شکرت