سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 231

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام به استادعزیزم وسلام به مریم بانوی مهربانم

وسلام به تک تک دوستانم..

میخوام در مورد چند کلمه ای که مریم جان تو دقیقه 58 این فایل صحبت کردند ونظرشون رو گفتند صحبت کنم…

اونجایی که مریم جان گفت: وظیفه ی من اینه که توجه کنم به زیبای ها به خوبی ها تا وارد مداری بشم که توش امنیته ،شادی و…..

وخداوند ازم حمایت میکنه…

من خیلی وقتا خیلی جاها قبل اینکه با شما استاد عزیزم واگاهیهای نابتون اشنا بشم به صورت فطری و قلبی دوست داشتم که همیشه اون آدم خوبه باشم، آدم درسته باشم خیلی جاها هم تونستم وانجامش دادم ولی از اونجایی که منم تحت تاثیر اطرافیان و جامعه و باورهای نادرست ، رشد کردم وتربیت شده بودم یه جاهایی هم میگفتم خب نمیشه که به حق وحقوقم تجاوز بشه من بشینم نگاه کنم، واز اونجایی که باورهای مذهبی هم داشتم و مثلا قرآن هم میخوندم منطق میاوردم که بیا خود خدا هم گفته اگه بهت ظلم شد تو هم اجازه داری همونقدر ظلم کنی، مثلا چشم در برابر چشم و دست در برابر دست…

ولی خب دیگه درکی از ادامه آیه وآیه بعدی که نداشتم که همون خدایی که بهم این اجازه رو داده و گفته دیه و تلافی و قصاص رو گذاشتم برای بقای نسل، همون خدا هم گفته اگر گذشت کنید و بگذرید براتون بهتره، چون خدا هم بخشنده ومهربونه!!!!!!!!

خلاصه که هر چقدر بزرگتر شدم و اعتماد به نفس و عزت نفسم بر اثر خود تخریبی بر اثر احساس گناه و خودسرزنشی و احساس عدم لیاقت کمتر شد بیشتر خودم رو خالی میدیدم اونقدر که حتی از پچ پچ کردن دو نفر تو جمع که اگه حتی صنمی هم با من نداشتند ناراحت میشدم و به خودم میگرفتم، کلا یه جاهایی شخصییتم جوری بود که از همه چیز وهمه کس ناراحت میشدم کلا یه تایمی توی زندگیم انقدر احساس قربانی بودن داشتم انقدر ارزوهای برآورده نشده داشتم انقدر دلم به حال خودم میسوخت که همه کس وهمه چیز حتی خدا رو هم بر علیه خودم میدیدم وکلا اکثر حالت تدافعی داشتم…

منتظر بودم یکی یه حرفی بزنه یه رفتاری بکنه که بگم با من بوده ها، حالا منم تلافی،کنم به روش بیارم، جبران کنم بدیشو فک نکنه خنگم یا نفهمیدم یا کم آوردم….

کلا یه تایمی خصوصا توی ازدواج دومم این حالت از شخصییتم که دنبال دردسر و شر و ظلم به خود رو ، زیاد داشتم…

میگفتم باید تلافی کنم باید همیشه حرف تو آستینم داشته باشم جوابش رو بدم، چون اونجوری فکر میکنه درست گفته که من ساکتم پس یعنی من پذیرفتم که مقصرم حالا لال وایسادم چیزی نمی گم، تا جواب نمیدادم که اروم نمیشدم حتی اگه کتک میخوردم!!!!!!!

واقعا چرا؟؟؟ چی میشه که یه نفر انقدر پر از ترس و کینه و انتقام و وحشت میشه که همیشه این حس رو داره یا باور داره که اون بیرون، بیرون از خودش همه باهاش دشمن هستند همه میخوان ازش سوء استفاده کنند وبهش آسیب بزنند بنابراین باید همیشه اماده دفاع از خودش باشه…

شده با زبون، شده با دست وپاش، شده با اسلحه و…

آدمیکه سعی میکنه معنا ومفهوم آدمییت رو پیدا کنه کسیکه دنبال این میگرده که من کی هستم از کجا اومدم خالقم کیه ، هدف از خلقتم چی بوده وکجا قرار برم، بلاخره یه روزی هدایتها والهامات رو دریافت میکنه ودقیقا جهان به سوالاتش پاسخ میده…

منم سالها این سوالات رو می پرسیدم ولی خب می پرسیدم بعد میرفتم سراغ کار خودم، دیگه وای نمیسادم که جواب رو هم بشنوم، وجواب توی خودم بود، توی افکارم وگفتارم ورفتارم، که شده بودند شخصیتم و اونچه که شخصییتم رو ساخته بود کلی باور اشتباه ومخرب بود!!!

شکر الله مهربان وقتی با آموزه های شما اشنا شدم وسر سوزن به خودشناسی وخداشناسی وجهان شناسی رسیدم، یه کوچولو که درک کردم وظیفه و رسالت من در این جهان حفظ رابطه ام با خداوند هست واینکه شاد وخوشبخت باشم وبا استفاده از هرآنچه که در اختیارم هست بهترین خودم رو به جهان ارائه بدم، آروم گرفتم…

آروم که گرفتم فهمیدم هیچکس در این جهان با من کاری نداااااااره، هیچکس نمیخواد منو آزار بده، هیچکس دشمن من نیست، وهیچ چیزی منو تهدید نمی کنه مگر!!!!!

((( افکار وگفتار و اعمال خودم)))

به الله قسم بارها وبارها امتحان کردم شده چند روز نه به کسی زنگ زدم نه جایی رفتم نه حرفی زدم هیچی…

نشستم تو خونه گفتم مراقبه واستراحت کنم، بعد دیدم هیچکس هیچ احدی با من تماس نگرفته و هیچکس حتی یاد من هم نیفتاده!!!!

این یعنی چی؟ یعنی من اون تایم تمام تمرکزم روی خودم ودرونم بوده واصلا با بیرون از خودم کات کرده بودم برای همین هم هیچ کس وهیچ چیز دسترسی به من نداشتند تو اون تایم!!!

ولی بوده یه وقتایی فوضولی من گل کرده خواستم پا فراتر بذارم از محدوده ی خودم، حالا به هر طریقی، حتی مثلا انجام یه کار ساده، مثلا رفتم یه گلی رو بو کنم دیدم چندتا زنبور دارند شهدش رو میخورند وبا علم براینکه میدونستم نباید به اون گل نزدیک بشم ولی شدم وبعدش زنبورها افتادن دنبالم…..

یا مثلا گوشی تلفن رو برداشتم زنگ زدم احوالپرسی با مادرم بعدش انقدر مکالمه رو کش دادم که رسیده به حرفهای منفی و ناراحت کنند که بعد مکالمه حداقل چند ساعت حالم گرفته شده…

یا مثلا یه دفعه ترس اومده سراغم که وقت امتحاناته برم گیر بدم به پسرم که دیگه گوشی رو بذاره کنار بشینه درس بخونه، وانقدر جدی بودم که پسرم بعد یکی دوبار تذکر من برگشته درو اتاقش رو رو من بسته گفته ولم کن خودم میدونم وامتحاناتم!!!!!

حالا اینا مثالهای دم دستی و معمولی هست….

اگر بخوام از بزرگترین حماقت ها وظلم به خودها بگم اینه که بری بپیوندی به جرگه ی ادمهایی که هر چندوقت یکبار میفتن تو خیابون و مثلا ضد سیاست و ضد دین و ضد …..هستند انوقت که دیگه باید منتظر هر آسیبی باشند…

خلاصه ی کلام، به قول مریم جان من فقط وظیفه ام اینکه که تمرکزم روی خودم باشه تا انسان بهتری باشم تا در مسیر راستی ودرستی وصداقت باشم، من باید خودم رو دوست داشته باشم برای روحم برای جسمم ارزش بخوام ، باید بپذیرم که خیر وشر دو مسیر جدا از هم هستند که ایمان وشادی وامید منو میبره سمت خیر وخوشی و ترس و ناامیدی و غم منو میبره سمت شری که دچارش میشم….

باید هربار به خودم بگم من دارم روی خودم کار میکنم من دارم سعی میکنم آدم بهتری باشم پس لاجرم جهان هدایتم میکنه به سمت بهترینها، پس چرا باید بترسم و همیشه نگران باشم؟؟؟

واای خیلی حسش خوبه، اینکه یاد بگیری کجاها داری به خودت ظلم میکنی و کجاها داری به خودت عشق میدی….

اینارو که بتونی تشخیص بدی و بیاری تو عمل، دیگه کمتر ترس وتردید رو تجربه میکنی…

دنیا وآدمها میشن سراسر خیر وخوشی…

البته خیلی خیلی خیلی کنترل ذهن( تقوا داشتن) می تونه سخت باشه اگر حواست به خودت وبه درونت نباشه…

استاد جانم ومریم عزیزم خیردنیا وآخرت نسیبتون باشه هر لحظه وهمیشه، که اینهمه فایل آموزنده توی این سایت با ما به اشتراک گذاشتید که سراسر درس زندگی وخوشبختی داره برامون،سپاسگزارتون هستم ودوستتون دارم.