ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 3

بنام خدای دانا و بخشنده

سلام استاد عزیز

(((اشتباهات)))

برخورد من با اشتباهاتم کلا خیلی سختگیرانه هست ، من موقعیت رو خیلی اگزجره میکنم و بشدت خودمو مهم و جدی میگیرم و حساسم .

حالا این برخورد هم درجه بندی داره .

مثلا اگه اشتباهی کنم که مربوط به خودمه اسانگیرم و خودمو میبخشم سریع مثلا چیزی جا بذارم ، غذا خوب نشه و یا دستم بخوره و فایلی رو پاک کنم

اما خدا نیاره روزی که بخوام اشتباه کنم حتی کوچیکش و دیگران هم مطلع بشن و بخوان منو قضاوت کنن

اوه اوه !

دیگه هی خودخوری میکنم ، حساس میشم ، نظر بقیه برام مهم میشه ، تا مرگ پیش میرم که همش از خودباوری کمم ، مهم بودن نظر بقیه و ترس از قضاوت میاد ، در صورتی که مبینم بقیه همکارام اشتباهاتی ولو بدتر از من دارن اما اصلا براشون مهم نیست و کسی هم دیگه گیری بهشون نمیده ، اما من انگار نقطه ضعف نشون میدم و ادما از همون ناحیه اشتیاهاتم اذیتم میکنن و سرزنش میشم ، در صورتی که من ادمی هستم بشدت مسئولیت پذیر و اشتباهاتم همیشه جزیی هست .

حالا مثلا میخوام بیام رو خودم کارکنم ، شل بگیرم بعد یهو مغزم یه فشاری بهم میاره پس بقیه چی ؟؟؟؟؟

قضاوت بقیه چی ؟؟؟؟ یالا به خودت سخت بگیر ، به بقیه ثابت کن اشتباه نکردی ، تا میام به خودم اسون بگیرم این ذهن چموش میگه پس نظر بقیه چی و کلی فشار بهم تحمیل میکنه .

حالا خوبه من خودمو میکشم و هی خودمو به بقیه اثبات میکنم ولی اونا همچنان از من راضی نیستن

بابا بیخیال

چون تایید طلبم ، فکر میکنم حالا بقیه فکر میکنم چقدر بی عرضه ام ، دیگه رو توانمندی هام حساب باز نمیکنن ، دیگه دوستم ندارن و بهم اعتماد نمیکنن

و جهان چقدر خوب عمل میکنه

حساسترین ادم هاش رو میفرسته که هی منو سرزنش کنن ولو برای چیزهایی که اصلا من توش مقصر نیستم .

اصلا نمیدونم چرا همیشه بقیه به خودشون اجازه میدن منو سرزنش کنن؟ انگار تمام باورهام رو به خودم اثبات میکنن.

میدونم خیلی غم انگیزه و بی رحمانه ، ناخوداگاه بقیه سواستفاده میکنن

(((((حالا راهکارها چیه :

؛؛دیگران و نظرشون رو جدی نگیرم ، اصلا کلا هیچ چیزی رو جدی نگیرم .

؛؛از اشتباهاتم درس بگیرم و سریع ازشون بگذرم و دیگه فکر نکنم بهشون چون فکر بهشون باعث تکرار اشتباهاتم میشه .

؛؛اونقدر سعی نکنم اثبات کنم به بقیه ، این بقیه هیچ وقت راضی نمیشن ، بابا اینا ذهنیتشون کلا مشکل داره ، از خودشون هم ناراضین ، تو عقل کل عالمم بشی بازم میخوان ازت ایراد بگیرن ، نمیخواد اثبات کنی که درسش رو گرفتی ، ذهنیت منفی همیشه دنبال ایرادهای تو هست و ذهنیت مثبت تو رو با وجود ایرادهات میپذیره همچنان .

؛؛ما ادم ها ناگزیریم و ناچاریم که اشتباه کنیم چون با اشتباه یادمیگیریم . همه همینن ، اگه میخوایی پیشرفت کنیم باید اشتباه کنی ، اون ادم هایی که تو رو به خاطر اشتباهاتت مسخره میکنن خودشون مگه چه حرکت مهمی تو زندگیشون کردن . تازه تو اگه بی توجه باشی بهشون از مدارشون خارج میشی و با ادم هایی هممدار میشی که تو رو با وجود اشتباهاتت می پذیرن.

؛؛ دهن مردم همیشه بازه ، من با اینکه تلاش کنم خودمو اثبات کنم به بقیه فقط دارم خودمو اذیت میکنم ، اونا بر اساس باورها و ذهنیت خودشون منو قضاوت میکنن ، نه چیزی که واقعا هستم .

؛؛ ادم ها یه روز تعریف میکنن ، یه روز خاکت میکنن ، به همین راحتی ، پس نظرشون اصلا مهم نیست .

؛؛تنها چیزی که تو نیاز داری خودباوری و ایمان به خداست ، اینا تو رو میبره جلو.

؛؛تو خالق زندگیت هستی ، باورهای تو تعیین کندس ، نظر تو درباره خودت تعیین کنندس ، دیگران هیچ تاثیری در زندگیت ندارن مگر اینکه تو این قدرت رو بهشون بدی .

من وقتی اشتباه میکنم و بقیه متوجه میشن خیلییییی دچار شرم میشم ، انگار یه گناه خیلیییی بزرگی انجام دادم .

حتی شده گاهی از بس به خودم گیر دادم که جهان ادمی رو وارد زندگیم کرده که بشدتتتت رو کارام حساس بوده که همش سرزنشم کرده ، حتی سر چیزایی که من کنترلی روشون نداشتم و کوچترین اشتباهی هم نکردم اصلا .

پس باید به خودم قول بدم با خودم مهربان باشم

چون اگه مهربان باشم ، ادم های سرزنشگر زندگی من هم بیرون میرن و ادم های بهتر میان .

باید سریع از اشتباهاتم بگذرم ، باید تمرکز کنم رو نقاط قوتم و کارهایی که عالی انجام دادم ، چون تمرکز رو اشتباهاتم فقط باعث میشه شرایط و ادم هایی رو جذب کنم که اشتباهات بدتر و سرزنش های بیشتر رو به همراه داره .

من خیلی تو ذهنم با کسی که ازم انتقاد میکنه میجنگم ، هی میخوام بهش ثابت کنم اشتباه میکنه ، میخوام این گفتگوها رو سریع عوض کنم ، بگم اون ادم از دید خودش به من نگاه میکنه ، من واقعا اون چیزی که فکر میکنه نیستم ، من باید با دیدگاه خودم خودمو تعریف کنم و سعی کنم همیشه مثبت و مثبت تر باشه این دیدگاه .

باید اطرافیانم رو الگو قرار بدم تا یخ ذهنم اب بشه ، هی مثال بزنم که دیدی فلانی چه اشتباهات بزرگتری از تو داره ولی چون خودش رو باور داره سریع میگذره ازشون و به بقیه اهمیت نمیده و چقدر هم که بقیه بهش احترام میذارن و باهاش اوکی هستن ولی تو کارت از اون هم بهتره ولی چون مدام کمالگرایی داری بقیه هم بهت سخت میگیرن .

باید بپذیرم اینا پاشنه های اشیل منه ، تکامل میخواد ، یه شبه رفع نمیشه ، حتی گاهی دوباره از دستم درمیره

ولی بااااید جلو ترسام رو بگیرم

بگم من بایدددددد نسبت به نظر بقیه بی توجه باشم و خودمو باور کنم حتی اگه پشت سرم حرفای بد بزنن ، بالاخره با خودباوری من ، فرکانسی رو میفرستم که اونا هم تسلیم میشن و همراه میشن با من .

تازه اشتباه کردم فدای سرم ، جبران میکنم

من اونقدر ادم مهمی نیستم که بقیه همش تو کف اشتباهات من باشن ، ادم ها همیشه درگیر اشتباهات و زندگی خودشونن

من یه چیز دیگه هم فهمیدم

یه مقدار احساس گناه دارم که با اشتباهاتم به بقیه ضربه زدم ، باید اینو همیشه به خودم بگم اگه هم کسی از اشتباه من ضربه دیده حتمااااا در مدارش بوده و اگه منم نبودم یکی دیگه بهش ضربه میزد . مثل خود من که بارها از دیگران ضربه خوردم اما وقتی دقیق شدم ، فهمیدم طبق قانون خودم با افکارم ، ترسام اون موقعیت ها رو خلق کردم و ادم ها فقط وسیله ای برای اثبات باورهای خودم به خودم بودن .

مهربانی و شفقت با خود مهم ترین چیزه

احساس ارزشمندی فارغ از اشتباهاتمون مهم ترین چیزه

و

نظر و قضاوت مردم سست ترین و بی ارزش ترین چیز تو زندگی ماست

چون جهان به باورهای ما پاسخ میده نه نظر بقیه درباره ما ! ما خالق زندگیمون هستیم نه بقیه !

یه ترس دیگه هم دارم اینکه دوباره اون موقعیت و رفتار اشتباه تکرار بشه ، باید به خودم بگم که فردایی وجود نداره ، فردا با فرکانسهای در لحظه من ساخته میشه ، من در گذشته باورهایی داشتم و اون شرایط بد رو برام رقم زد اما الان من باورهام کمی بهتر شده ، خودباوریم بیشتر شده پس حتما جنس اتفاقات هم بهتر و بهتر خواهد بود .

یه ترس دیگه هم دارم ، درسته من الان دیگه توانمند تر شدم و عملکردم بهتر شده اما بقیه هنوز اون ذهنیت رو دارن که من کارم ضعیفه و همچنان روم حساب باز نمیکنن ( من تو این مورد مشکل دارم اگه کسی تونست با توضیحاتش کمکم کنه ، مثال بیاره و منطق حتما برام کامنت بذاره )

خب برای این مورد هم باید الگوهایی رو بیارم که اولش کمی ضعیف بودن تو کارشون ، اما وقتی پیشرفت کردن تو همون محیط کار بقیه حساب ویژه ای روشون باز کردن . جهان ما جهان جادوییه ، به محض اینکه فروانسامون در مورد توانمندی ها و مهارتمون مثبت تر بشه ادم ها هم انگار مسخ فرکانس ما میشن و اونا هم دید مثبت تری به ما دارن . از طرف دیگه ممکنه خدا ما رو به شرایطی هدایت کنه که با ادم های جدیدتری ملاقات کنیم که هیچ ذهنیتی درباره ضعفای ما ندارن .

حساسیت درباره این موضوع ادمو نابود میکنه و اوضاع رو بدتر ، من باید رو بهبود خودم کار کنم و بقیش رو بسپرم به خدا و تسلیم باشم چون این چیزیه که من کنترلی روش ندارم ، پس تسلیم میشم تا خدا کارها رو انجام بده .