توحید عملی | قسمت 11

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام به همه ی شما عزیزان

سلام استاد جانم

چقدر این صحبتا برام آشناس. چقدر آگاهی دهنده س.

اومدم درباره ی یه سری تجربه هام بگم

از وقتی با این صحبت توحیدی شما آشنا شدم، که همه چیز خداونده، که ما رمیت اذ رمیت

من سعی می کردم همیشه بگم که فلان داشته، فلان اتفاق، هذه من فضل ربی. یا هدایت بوده

اما این موضوع اصلا همیشگی نبود بخصوص توی اجرای قوانین. چون من اونقدر مطالعه می کردم و می کنم که همیشه فکر می کنم پرم.

فکر می کنم من می دونم و کسی نمی دونه

یعنی بیشترین ضربه رو از این ناحیه خوردم چون اینطور مواقع می گی چون می دونم، پس به فلانی که نمی دونه کمک کنم.

چون می دونم، فلانی ها رو باید کلا کات کنم.

چون می دونم، باید ببندم در گوشمو

چون. ….

یعنی این می دونم گفتناااا اونقدر ضربه زننده س که من خیلی ازش خوردم

یادم هست یه روز یه همنورد به من یه حرفی زد، گفت یه وقتایی بگو نمی دونم

بگو نمی دونم

بگو نمی دونم چرا این اتفاق افتاد

چرا این رفتار شد

چرا

بگو نمی دونم.

و مثال خیار چمبر رو زد که یه روز خیار چمبر می کاره و فکر می کنه باید توی یه دوره ی خاصی بهش آب زیاد بده

خیارچمبر رشد می کنه اما از یه جایی، متوقف می شه رشدش

این آقا می ره از یه باغبون می پرسه و می گه که چه کاری کردم، چقدر رسیدگی کردم و کلا شرایط رو شرح می ده

باغبون بهش می گه: یه مدت آب نده، یا خیلی خیلی خیلی کم بهش آب بده

خیارت غرور شده.

یعنی اونقدر بهش آب دادی مغرور شده.

خیلی مثال قشنگی بود هر وقت یادم میفته می گم ببین، خیارچمبر نباش

هر جا می بینم متوقف شدم می فهمم بخاطر این غرور و اقرار به دونستنه

و هر جا رد پای جلو رفتنم و پیشرفتم رو دنبال می کنم، می رسم به این نمی دونمه و دریافت هدایتی که پشتش میاد و اومده. یه قانونه اصلا.

درباره ی رانندگی یه ماجرایی برام پیش اومد و خالی از لطف نیست بیانش چون خیلی بهم کمک کرد این هدایت و اینکه خدایا برم یا نرم.

چند وقت پیش، شب با دوستانم قرار بود توی طبیعت دورهمی به مناسبت سیزده بدر داشته باشیم. من تنها با ماشینم بودم و پشت سر یکی از آقایون راه افتادم.

ایشون توی شب راه رو گم کردن و من هم خبر نداشتم که راه رو گم کردن فقط پشت سرشون می رفتم

جاده سنگلاخی، شیب های تند و بعضا خراب

یعنی اصلا نباید بگم جاده

بیشتر کوره راه بودن

از یه راه می اومد بیرون، می رفت یه راه دیگه و ادامه داشت

تا اینکه فهمیدم راه رو گم کردن و قرار شد از یه جاده بریم.

به یه جاده ی شیب دار رسیدیم که به شدت شیب رو به پایین داشت و از قضا توسط آب بارون خراب شده بود و فرورفتگی های شدیدی داشت

به یه نقطه که رسیدم، ایشون باز پایین رفتن ولی من ناخودآگاه گفتم حتی اگه التماسمم کنن، یک سانتی متر دیگه جلو نمی رم

دلیلی هم نداشتم جز اینکه من این مسیرو نمی درم.

یعنی انگار خدا قفل زد روی پام و گفت همینجا بمون

همسرشون و دخترشون پیش من موندن و این آقا دوباره مسیرو ادامه داد تا شاید گروه رو پیدا کنن

ولی من همونجا موندم و با اینکه توی اون شیب و با اون شرایط من تابحال ماشینو سر و ته نکرده بودم، اصلا یه حرکتایی می زدم که برای خودمم عجیب بود تا بالاخره تونستم ماشین رو سر و ته کنم و رو به بالا ببرم (یعنی برگشت).

شب بود، گوشی ها آنتن نمی داد. گم شده بودیم و اون آقام ازش خبری نبود.

بیش از نیم ساعت توی اون تاریکی بودیم و عجیب حال من خوب بود. با اینکه می ترسیدم اولش. بعد نگران ماشین بودم که خراب نشه و و و

ولی انگار حس می کردم هدایتو

انگار کار درستی انجام داده باشم

تا بالاخره بقیه ی دوستان مارو به واسطه ی ماشینم پیدا کردن

یعنی سبب خیر هم شد

و بعد با آدرس گرفتن از ما دنبال اون آقا رفتن

من اون شب حتی یک لحظه توی ذهن خودم اعتبارش رو به خودم ندادم. گفتم هذه من فضل ربی.

من رو از رفتن به مسیری متوقف کرد که هیچ کسی توی اون شرایط، با اون وضع جاده، با ماشین نمی رفت و اون آقا رفت و توی سرپایینی ها گیر کرد

حتی گفتن که ما با ماشین آفرود هم اینجا نمی ریم که این آقا رفته.

همون لحظه گفتم ببین این همون هدایته. اینکه با این قدرت بهت بگه از این نقطه پایینتر نرو.

این همون هدایته که توی اون شب و اون شرایط من حتی حاضر بودم پای پیاده برم دنبال اون اقا و پیداش کنم. یعنی ترسی نداشتم از هیچ چیزی و هیچ کسی. انگار احساس می کردم که خدا کنارمه.

به ستاره ها نگاه می کردم و لذت می بردم.

سکوت شب

آرامشی که بود

اصلا نمی دونم چی بگم

این در حالی بود که همسر اون آقا به شدت به شدت استرسی و نگران که شوهرم چی شد و خبری ازش نیست و و و.

بگم که آخر از ما هم پیداشون شد

وقتی اومدن، گفتن که آره اشتباه از من بود. من می دونستم اشتباه اومدم مسیرو ولی ادامه دادم.

بخاطر اینکه شاید فکر می کرده من این مسیرو بارها اومدم، پیداش می کنم

غروررررر.

مرسی استاد جان. برم بقیه ی فایلو گوش بدم.