«الگوهای موفق» در خانواده صمیمی عباس منش - صفحه 34 (به ترتیب امتیاز)

داستان زندگی من:بخش1

من هادی زارع متولد 27/9/1376

شیراز بلوار تخت جمشید در خانواده ای چهار فرزندی با سه برادر بزرگ شدم که دوتا برادر بزرگتر دارم با اختلاف سنی هفت، سه ساله و یک برادر همسن( دوقلو همسان)، پدرم کارمند دانشگاه شیراز هست. با وضع مالی خانوادگی متوسط

دوران کودکی خوبی و شادی رو پشت سر گذاشتم همیشه در همه جا بخاطر دوقلو بودن مورد توجه همه در خیابان و اقوام بودم. از همان دوران کودکی ام خیلی به کتاب علاقه داشتم یادمه در مهدکودک جزو کتاب خونه مهد کودک بودم همیشه با کیف پر از کتاب قصه به خونه میومدم و پدرم و برادرانم برای من و داداشم کتاب میخوندند. دوران دبستان خیلی عالی داشتم یادمه که همیشه درسم خوب بود و همیشه جایزه میگرفتم اون موقع ینی سال پنجم ابتدایی حدود 1000صفحه و حتی بیشتر کتاب قصه و کتای های دیگه میخوندم .دوران راهنمایی هم در یکی از بهترین مدارس شیراز بودم. از همان سال ها یعنی سال 88، که سال اول راهنمایی بودم. اوضاع خانوادگی ام به هم ریخت پدرم نتوانست اخلاق مادرم رو تحمل کنه و رفت و یک زن دیگه گرفت…( پدر واقعا انسان خونسردی بود و سال ها با مادرم که اخلاق نسبتا ناسازگاری با او داشت ساخته بود البته مادرم، خواهرش رو بر اثر تصادف از دست داده بود و یکی از دایی هام در اثر تصادف سلامتی شو از دست داده بود. این دلیل مادرم برای رفتار بدش با بقیه مخصوصا پدرم بود. به شدت عصبی و ناراحت که مدت ها می نشست و برای داییم گریه و زاری میکرد و به باور خودش مصیبت دیده بود.)پدرم هم ادعا میکرد که کار بدی انجام نداده و راه پیشوایان رو رفته و انسان خیری هست. از همان سال 88 که متوجه این کار پدرم شد دعوا ها شروع شد. یادمه هر شب هرظهر همه ساعته دعوا در خونمون بین پدر و مادرم بود. اینا همگی در منو برادرام تاثیر گذاشت.حتی تو ماشین و مسافرت هم سر این موضوع با هم دعوا میکردند که با اعتراض ما روبرو میشدند،اصلا هیچ عشق و علاقه ای در این رابطه نبود، انواع برخوردها ی لفظی و فیزیکی ما روزانه شاهدش بودیم.مادرم همیشه به من میگفت شما کاری به دعوای ما نداشته باشید نمیخواد خودتون رو ناراحت کنید. یادمه که چندین بار دوبرادر بزرگم از خونه زدن بیرون و شب خونه نیومدن.

خانواده من خانواده بشدت مذهبی بود مخصوصا خانواده پدری ام. پدرم از کودکی از 8-9سالگی میگفت نماز بخونید.یادمه زمانی که حدودا 14ساله بودم یک روز در یک مسجد یک جمله خواندم که از یکی از امامان نقل کرده بود که ‘ دنیا جهنم مومن و بهشت کافر هست و اخرت بهشت مومن و جهنم کافر’ این جمله خیلی حالمو گرفت ولی قبولش کردم بدون فکر کردن و مقاومت حتی در ذهنم.یادمه پدرم برای نماز صبح با لگد میومد ما و برادرامو برای نماز بیدار میکرد و پتو رومون میکشید کنار، برای نماز و عبادت خدا به عبارت دیگه نماز زوری… خلاصه من این مورد هم قبول کردم و در اوایل نماز بدون وضو و پس از مدتی به جبر خانواده و پدرم نماز خوان شدم ولی هیچ احساسی خوبی نداشتم و تند و سریع نماز هامو میخوندم انگار مسابقه داشتم. اکثرا به همین منوال نماز میخوندم. اگه پنج دقیقه از وقت اذان میگذشت و نماز نمیخوندم با برخورد تند پدرم مواجه میشدم. برادرم که سه سال از ما بزرگتر بود، مثل ما نبود او نماز نمیخوند و مقاومت میکرد یا اگه خیلی مجبور میشد تضاهر به نماز میکرد.پدرم به او پول نمیداد خیلی بد با او برخورد میکرد و زخم زبون و حرف های دیگه میزد و به ما میگفت که برادرتون هیچی تو زندگیش نمیشه چون نماز نمیخونه. من که کاملا رام شده بودم مثل حیوان. خدایم خدای زیبایی نبود. خدای من خدای جبر بود وخدای انتقام. خدایی بود که اگر شکر گزاری اش میکردی و انسان خوبی بودی تو را به بدترین حالت میکشاند که تو را امتحان کند. خدایی بود که منو تو این دنیا زجر میداد تا منو ببره بهشت ولی با این وجود دوسش داشتم و با او حرف میزدم. در ذهنم انسان خوب بودن تسبیح بود و لباس سفید و ساده، در ذهنم خوب بودن یعنی تسلیم خدا شدن و جبر او را پذیرفتن، باور کنید که من میترسیدم انسان خوبی باشم،چون در مداری که بودم انسان های خوب دچار زجر بودند و امتحان الهی که خدا اونا رو به بهشت هدایت میکرد. از همین رو ناخودآگاه کار های احماقه انجام میدادم.

در دوران راهنمایی به دنبال ثابت کردن خودم بودم میخواستم نشان بدهم با بقیه فرق میکنم کتاب ها و مقالاتی رو میخوندم بی اساس. مثل تاریخچه شیطان پرستی و فراماسونی از این مزخرفات برای اینکه در دام انها نیوفتم جالب اینجاست که بیشتر به اون سمت کشیده میشدم،شک و تردید و ترس و دودلی نتایج مطالعاتم بود، ترس از اینکه نکنه یه روزی به اون طرف کشیده شم نکنه که فلان بشم نکنه دشمن خدا بشن و فراماسون و شیطان پرست بشم. در دوران دبیرستان واقعا به اون سمت کشیده شدم اهنگ هایی رو گوش میدادم با خواننده ها و انسان های برخورد میکردم که منو به اون سمت میبرد. اهنگ های غمگین گوش میدادم تو گوشیم پر بود از اهنگ های داریوش و نجفی و خواننده هایی که واقعا یک اهنگشون انسان و بشدت افسرده میکرد.( این آهنگ ها رو من مثل ذربین هایی میدونم که بدی های زندگیمو خیلی خیلی بزرگ میکرد.) بشدت در زندگی من تاثیر گذاشت و در دوران دبیرستان منو به انسانی فوق العاده افسرده تبدیل کرد.گاهی اوقات شاد بودم ولی شادی ام با ترس بود اهنگ شاد گوش دادن رو برای انسان های خل میدونستم. به یاد میارم باورم این بود که بعد از هر شادی ناراحتی هست… این باورم زمانی خودشو نشون داد که پس از دو سه عروسی که با خانواده میرفتیم و شاد بودیم. پسر عمه عزیز و دوست داشتنی ام با موتور تصادف کرد به طرز وحشتناکی از بین رفت، اونم با دو بچه سه ساله و دو-سه ماهه این موضوع خیلی روم تاثیر گذاشت خیلی داغونم کرد.چون خیلی انسان خوبی بود این باورم دوباره میومد که ببین اینم انسان خوبی بود ببنین چطور دچار امتحان الهی شد!!! تا یه مدت بعد از اون هر لحظه میگفتم که الان ماشین به منم میزنه و میمیرم چون من نماز میخوندم و روزه میگرفتم… خیلی احمقانه هست ولی باورم این بود.

برای آرامش داشتن به هیات میرفتم با تمام قدرت به سرم میکوبیدم و سینه میزدم و به زور خودمو به گریه می انداختم که اشکی ازم بیاد و خدا منو ببخشه.قران رو سرم میذاشتم و دنبال نکات منفی و میگشتم جست و جو میکردم و به دنبال گناهانم میگشتم… مگه یه پسر 13-15 ساله چه گناهی میتونه کنه؟؟!! بعد ها واقعا اینو پذیرفته بودم که انسان درستی نیستم و کارام به سمت کارای احمقانه و گناه کشیده شد که واقعا مدتی احساس گناه شدیدی داشتم.

یه مورد دیگه که خیلی ناراحتم میکرد این بود که خودمو انسان بی عرضه ای میدونستم که فقط کامپیوتر و پلی استیشین بازی کرده و همه تابستون هاشو به هدر داده بعد ها که بزرگتر شدم مدت ها احساس بی لیاقتی میکردم هی خودمو تخریب میکردم هی توهین به خودم میکردم دوران دبیرستان این وضع دیگه خیلی بدتر شدبیشتر روزا به خودم فهش میدادم و تحقیر شخصیتم خیلی زیاد شده بود تا یکی رو میدیم که در ورزش یا کاری حرفه داره به خودم فهش میدادم میگفتن ای بی عرضه تو الان باید صدبرابر این باشی… تو بی عرضه ای تو فقط بلدی بازی پلی استیشین کنی….

یکی از باور هایم این بود که نمیتوان از سطح متوسط مالی به ثروت رسید همواره وقتی یک ماشین گرون قیمت میدیدم تو دلم میگفتم من که نمی تونم این ماشین بخرم. اگه خیلی زرنگ باشم زمانی بهش میرسم که همه موهای سرم سفید شده… این موضوع خیلی ناراحتم میکرد… میگفتم خواست خدا هست که این جور باشم…

از قیافه ام متنفر بودم احساس میکردم زشت ترین انسان هستم.هر موقع نگاه تو اینه میکردم سرم و می انداختم پایین تا صورت خودمو نبینم از نگاه کردم به چهره ام خجالت میکشیدم حتی گاهی چَک میزدم به خودم بابت چهره ام در مکالمه هایم با دیگران سرم همیشه پایین بود که نگاه به چشمام نکنن چون من فکر میکردم چشمای زشتی دارم… سر به زیر بودم، سر کلاس از بس دست میکشیدم به صورتم تا اخم هامو باز کنم که صورتم قرمز میشد. موقع هایی که میخندیدم جلوی دهنمو میگرفتم یا سرم پایین بود نکنه کسی خنده های زشت منو ببینه. از بس اخم کرده بودم ابرو هایم تو هم رفته بود برای باز کردم ابرو هایم مجبور بودم با دست انها رو صاف کنم. روی پیشانی ام پر از چروک بود، در اردویی که با هم کلاسی هام سال دوم دبیرستان به شلمچه رفته بودیم من بیشتر اوقات خودمو از بقیه دور میدونستم زیر یک چفیه گریه میکردم از چهره زشتی که دارم و دوست داشتم بمیرم، در صورتی که همکلاسی هام شاد بودند و دست میزدند و میخندیدند، با خدا حرف میزدم و گریه میکردمو گلایه که چرا وضعم چنین هست بعد یه نفسی میگفت خفه شو عوضی تو کار خدا دخالت نکن خدا خواسته که این طور باشی که زجر بکشی. با راننده اتوبوس دعوام شد.

از اندامم متنفر بودم میگفتم بی عرضه نتیجه لم دادن تو خونه هست این هیکل زشتت.. مشکلات زیادی داشتم مشکلات روحی، جنسی، عاطفی، جسمی، از لحاظ جسمی هم وضعیت خوبی نداشتم هر روز تو مدرسه سردرد داشتم از بس کم میخوابیدم و درس میخوندم بدنم هر سال ضعیف میشد و سرما میخوردم، دوسال پشت سر هم دستم شکست، هرسال تابستون یه ویروس میگرفتم تا مدت ها مریض بودم و باید سِرُم بهم وصل میکردن… خیلی خلع داشتم خیلی… انحرافات زیادی رفتم بابت این خلع هام که جاش نیست بگم…این قدر خلع داشتم که در سال دوم دبیرستان به بهترین رفیقم وابستگی شدید پیدا کرده بودم(وقتی که جلسه روابط استاد فایل 8 و جلسه 10قانون افرینش که به صورت رایگان داشتم رو گوش دادم به این نکته پی بردم). چون این دوستم خیلی فرد شادی بود خیلی با مزه و دوست داشتنی خوش قیافه بود که میتونم بگم که همه بچه های کلاس از او خوششون میومد و این دوستم خیلی خیلی با من خوب شده بود.. شادی و روحیه قشنگی داشت و این عامل باعث کشیده شدنم به سمتش بود ورزشکار بود و خیلی کارهای خلاقانه مثل ویولون میزد کاملا مخالف من بود اهنگ شاد گوش میداد و… خیلی از بودن در کنارش احساس خوبی داشتم. مشکلاتم را فراموش میکردم در لحظاتی که پیشش بودم..ولی اینم باز دووم نیورد در کنارش احساس کمبود میکردم کاستی هایی که داشتم بزرگ و بزرگ تر میشد.هی خودمو بیشتر در کنارش تخریب میکردم از درون هی بیشتر فهش میدادم به خودم، خیلی وابستگی ام وحشتناک بود الان که بهش فکر میکنم میفهمم که واقعا چقدر وابسته اش شده بودم.. بعد از مدتی میدیدم هرچی با او بهتر و خوبتر حرف میزدم او بیشتر از من دور میشه و رفتارهای عجیبو غریبی از خودش نشون میداد. در حیاط مدرسه کنارش رد میشدم حتی نگاه به چهره ام نمیکرد با وجود اینکه کار خواسی نکرده بودم مدام و پیشش بودم، او رفتار های بدی به من نشون میداد تردم کرد.وقتی یه زنگ استراحت میرفت با بقیه احساس بدبختی میکردم میریختم به هم.. گاهی اوقات میشد که ولش میکردم ولی باز دوباره یاد خاطراتم با او میوفتادم و دوباره باهاش دوست میشدم…این وابستگی ها مربوط به سال دوم و سال سوم دبیرستان هست.خیلی خیلی شاید احمقانه باشه ولی این واقعیت زندگیم بود.. اون موقع اصلا فکر نمیکردم که وابستش شدم خیال میکردم که همه همین جورن. فکر میکردم باید یه دوست صمیمی داشته باشی و برای همیشه حفظش کنی… یه فکرای دیگه ای داشتم بیشتر خودمو قربانی میدونستم.دوستای خوب دیگه ای داشتم، برخوردم آزار دهنده نبود زیاد کاری به کسی نداشتم.. در جمع دوستان در صورت نبود اون دوستم احساس تنهایی میکردم.

وقتی درس میخواندم در خونه بشدت داد میزدم به مادرم میگفتم که تلوزیون رو خاموش کنه یا محکم با کتاب میزدم توی سر خودم یا کتاب و میزدم به دیوار،وقتی مادرم یا بقیه من و برادرم و میدیدن که اینقدر اخمو و بد اخلاق هستیم توجیه هایی می آوردند که شده بود جزیی از باور های ما ،مادرم بر این باور بود که زمانی که مارو بار دار بوده به دلیل مصیبت از دست دادن خواهرش و گریه هایی که کرده ، روح ما افسرده شده و هیچ کار دیگه ای از کسی ساخته نیست و دیگه هیچ کارش نمیشه کرد،

خلاصه خیلی اوضاع بدی بود و من الان وقتی خودمو مقایسه میکنم و فکر میکنم به گذشته ام به این موضوعات پی میبرم

کم کم نشانه های افسردگی شدید داشت خودشو نشون میداد. لحظاتی میومد که حالم خوب بود ولی انگار یکی ویروس افسردگی بهم تزریق میکرد و سر تا پامو افسردگی شدید فرا میگرفت. بارها و بارها میشد که در جمع های دوستانه و خانوادگی یا توی سرویس مدرسه یهو میریختم به هم و افسرده میشدم بقیه میگفتن هادی چته؟ چی شده؟ ولی دوست نداشتم جوابشونو بدم میگفتم هیچی دارم فکر میکنم!!

برادرم که سه سال ازم بزرگ تر بود( مجید )حالش از منو داداش دوقلوم( مهدی) خیلی بدتر بود به پوچی کامل رسیده بود هر روز سر مسایل عقیدتی با پدرم که خیلی فرد مذهبی بود بحث میکرد و خونمون به یک دیوونه خونه تبدیل شده بود که واقعا تحمل یک دقیقه بودن در آن سخت بود

این برادرم به عشقش نرسیده بود. یه شب شروع به خوردن قرص های اعصاب کرد که روانشناسش فقط یک چارم اونو بهش پیشنهاد کرده بود ینی اگه یه دونه قرص رو میخوردی باید بیمارستان بستری میشدی با وجود این برادرم کل قرص ها رو خورد و این ینی مرگ اون. ولی خداروشکر زود به دادش رسیدیم و زنده موند… این خیلی روم تاثیر گذاشت یادمه فردای اون روز وقتی رفتم مدرسه فقط چشمام باز بود اصلا هوش و حواس نداشتم، فکرم مشغول دعوای خانوادگی بود..

من در دبیرستان نمونه دولتی رازی ناحیه4 شیراز درس میخوندم و خیلی درس میخوندم و خیلی تلاش میکردم ولی نمره های دلخواهم رو نمیگرفتم. تمرکز حواس پایینی داشتم و اشتباهاتی میکردم که کلی نمرمو پایین می آورد که سال دوم دبیرستان خیلی اوضاعم بدتر شد و سال سوم دیگه اوضاعم وحشتناک شد، خیلی خیلی این مورد اذیتم میکرد، نبود امتحانی که با اشتباهاتم در اون مواجه نشم. در بعضی امتحانات 5-6 نمره اشتباه علکی حاصل از کم دقتی داشتم. دیگه خودزنی میکردم و شرایط دست به دست هم داده بود و افسردگی وجودم را کامل گرفته بود…

ابرو باد و مه خورشید و فلک در کار بودند که افسرده و دربو داغون بشم

ولی باور کنید که من با هیچ کس درد دل نمیکردم حتی با عزیز ترین کسانم نیز درد و دل نکردم نمیخواستم بپذیرم که افسرده هستم. چیزی از رواشناسی یا اینکه کسانی هستند که بتونن بهم کمک کنن نمدونستم. تنها چیزی که از روانشناسی میدونستم و دیده و باور کرده بودم مشاور مدرسمون بود که، کسی جرعت نمیکرد طرفش بره.. اگه میگفتی برای امتحان استرس دارم جواب میداد به من چه؟ باید روی استرست کار کنی. اگه میگفتی چطور درس بخونم میگفت هرجور راحتی!!

فقط با همون خدایی که داشتم درد و دل میکردم،چون اون تنها کسی بود که داشتم، گاهی اوقات یه حسی بهم میگفت همه چیز تغییر میکنه و بهتر میشه…

یک شب وقتی خسته از کتابخونه میومدم خونه برادر بزرگترم مجید گفت که بیاین تا یه محصولی بهتون بدم خیلی بهتون کمک میکنه تا نمره های بهتری بگیرید چون خبر داشت که نمره های ما به چه علت کم میشه، اولش مقاومت کردم و گفتم که من وقت این کارارو ندارم باید برم درس بخونم و با اصرارش قبول کردم محصول تند خوانی استاد عباس منش آورد و مقدمه اونو گوش دادم و متحیر شدم از اینکه میشود در یک ساعت 100 صفحه خوند بعد عنوان های پشت محصول رو مطالعه کردم و درک کردم این چیزیه که میتونه بهم کمک کنه.تاریخش دی ماه سال 93 هست… در روز های بعد شروع به دیدن فایل های محصول کردم و واقعا نتیجه میداد ضعف هامو پیدا کرده بودم و از اینکه مشکل مطالعه ام داشت حل میشد خوش حال بودم…مجید برادر بزرگم چند هفته بعد چنتا از فایل های رایگان استاد و برام فرستاد ولی واقعا وقت نمیکردم که گوششون کنم. (نا گفته نمونه که من قبل از دریافت این فایل ها تغییرات کوچکی رو ایجاد کرده بودم از بس که به نقطه ی عطف رسیده بودم)..فایل انگیزشی استاد بنام ‘ سگ سیاه’ واقعا منو از افسردگی نجات داد، من سگ سیاه درونم رو شناخته بودم و این فکر که من انسان بدشانسی هستم و از این دسته از افکارم رو کنار گذاشتم،با فایل سگ سیاه انقلاب بزرگی در من شکل گرفت و من تصمیم گرفتم اهنگ غمگین گوش ندم و از خودم گلایه نکنم و دنبال نفس تحقیر کننده ام نروم از آن زمان دیگه خیلی کمتر خودمو تخریب میکردم..

یادم میاد که فایل انگیزشی شماره 3 استاد برای اولین بار که گوش دادم مو بر بدنم سیخ شد با سوالی که اولش میپرسه ‘ باید از خودمون سوال کنیم که آیا زندگیمون همون چیزیه که میخواستیم؟ باید یاد بگیریم توی زندگی مون هدف داشته باشیم هدف های واضح و مشخص’و این موضوع که استاد میگفت ‘ تنها کسی که میتونه بهت کمک کنه خودت هستی هیچ دوستی بیرون از تو وجود نداره ‘ و جملات دیگه ای مثل ‘ باید بزرگ فکر کنی و کوچک شروع کنی قدم های کوچک تورو به هر خواسته ای میرسونه ‘ این جملات کاری با من کرده بود که صبح ها ساعت 5 بلند میشدم و برای ازمون گاج درس میخوندم و خودمو براش اماده میکردم.

یک صبح در بهمن ماه بعد از امتحان های دی بود که در سرویس یکی از فایل های صوتی استاد( با تصویری از استاد با کت زرد رنگ لبخندی بر روی لبش داشت)درمورد ویژگی های افراد موفق را گوش دادم خیلی خوشم اومد.با این وجود که برای اولین بار بود گوش دادن به سخن رانی و حواسم هی پرت میشد چیز زیادی ازش نمیفهمیدم. بعد از آن ، هر روز 45دقیقه مسیر خونه تا مدرسه رو تو سرویس فایل های رایگان استاد رو گوش میدادم.فایل رایگان( تغییر آینده)خیلی چیزای خوبی بهم یاد داد، در مورد توجه کردن استاد در آن صحبت میکرد، در مورد مادر و پدر شهید صحبت میکرد که پدر سالم بود ولی مادر برای توجه زیاد به از دست دادن فرزندانش اوضاع خیلی بدی داشت، یه موضوعی که استاد به آن اشاره کرد شناسایی باورهای گذشته ام از جمله این باور که بعد از هر شادی غم هست و چشم زخم. استاد میگفت:’به ما گفتن که بعد از هر شادی ناراحتی هست ولی این طور نیست بعد از هر شادی شادی بیشتر هست’این گفته خیلی دوست داشتم در درونم یه حسی تاییدش میکرد. با گوش دادن به فایل چشم زخم باور مزخرفم در مورد آن تغییر کرد. فایل قانون جذب چیست نیز خیلی بهم کمک کرد. کلا با گوش دادن به 8-7 فایل های استاد و دست و پا شکسته فهمیدن آنها خیلی روحیه ام عالی شد..

اوضاع داشت کم کم خوب میشد کلی موضوع در باره افزایش تمرکز حواس یاد گرفتم. خودمو مشغول تمرین های آن میکردم با ذوق میرفتم به دوستانم میگفتم مشکل مطالعه دارید به من بگید.. چیزایی که یاد میگرفتم به اونا میگفتم و این باعث شد که اون مطالب توی ذهنم بمونه… وبعد در اواخر اسفند در تعطیلات یک هفته ای قبل از عید فایل رایگان هدف گزاری برای سال 94 بدستم رسید و فایل ها رایگان “قسمتی از قانون افرینش” و 107 خواسته، فهمیدم که باید هدف هایم را بنویسم….